آموزش مهارت‌های زندگی:
تصمیم گیری
حل مسائل اجتماعی

انتقاد از افراد صاحب قدرت، تمایل به بحث و مجادله، توجه به خود، خودمحوری، در بعضی مواقع دوگانگی در تفکر و عمل از ویژگی‌های این دوره است که در نتیجه تفکر انتزاعی ایجاد می‌گردد.

آموزش مهارت‌های زندگی:
تفکر انتقادی
تصمیم گیری
مهارت ارتباطی

فاصله عاطفی نوجوانان با والدین بیشتر گردیده و به تدریج او به طرف استقلال حرکت می‌کند.

آموزش مهارت ارتباط انسانی و روابط بین فردی

گرایش به گروه های دوستی و همسالان بیشتر شده و معمولا این گروه ها جای خانواده را می‌گیرند از طریق شرکت در این گروه ها و ایفای نقش در نهایت نوجوان به هویت اجتماعی دست می‌یابد.

آموزش مهارت‌های زندگی:
ارتباط انسانی(حفظ استقلال در بین دوستان، احترام به نظرات دیگران، ابراز وجود و..)
روابط بین فردی (دوستیابی، برقراری روابط صمیمی)
مشارکت و همکاری

نوجوانان از طریق شرکت در گروه ها، مفاهیم مربوط به عضویت در گروه و ایفای نقش در آن را که برای رشد او حائز اهمیت است کسب می‌کنند.

آموزش مهارت مشارکت و همکاری

از اختلالات روانی و رفتاری رایج در این دوران می‌توان به اعتیاد، بزهکاری، افسردگی و… اشاره نمود.

آموزش مهارت‌های زندگی:
ارتباط انسانی- روابط بین فردی
بهداشت و سلامت روانی

۲-۱۱ سوابق پژوهشی^[۹۴] مربوط به آموزش مهارتهای زندگی
در این زمینه اکثر پژوهش‌ها مربوط به بررسی تاثیر آموزش مهارتهای زندگی بر روی رفتار فراگیران می‌باشد. در ادامه سوابق تحقیق در داخل و خارج از کشور بررسی می‌شود.
۲-۱۱- ۱ تحقیقات انجام شده در خارج از کشور
اشنایدر و زیمان^[۹۵] (۱۹۸۹) در پژوهشی تحت عنوان ” نیاز به ارزیابی برنامه‌های آموزشی مهارت‌های زندگی در دانش آموزان آلمانی” مورد بررسی قرار دادند. نتایج حاکی از آن بود که دانش آموزان دارای سطح آگاهی متوسطی از مهارت‌های زندگی هستند.
بیلی^[۹۶] (۱۹۹۲) و همکاران در تحقیق خود به مطالعه ” ارتباط بین مهارتهای زندگی و توانایی حل مساله در کودکان دبستانی” پرداختند. آنها در این تحقیق طولی خود به این نتیجه رسیدند که، دانش آموزانی که در دوره ابتدایی از مهارت‌های زندگی بهتری برخوردار بودند، در سنین بعد از ابتدایی بهتر می‌توانند از عهده فعالیت‌هایی چون برنامه ریزی‌های مربوط به حل مساله برآیند و از روش‌های موفق تری برای حل مساله استفاده کنند.
اورکین و وندی^[۹۷](۱۹۹۶) در پژوهش خود تحت عنوان “بهبود مهارت‌های زندگی دانش آموزان از طریق مداخله و تربیت کلاسی ” گزارش کردند که، دانش آموزان مورد مطالعه در قبل از اجرای برنامه از نظر مولفه‌هایی مانند همکاری، پشتکار، حل مساله و صمیمیت ضعف داشته اند. جامعه آماری دانش آموزان دوره ابتدایی از طبقه متوسط بوده اند، آنها پس از تدوین و اجرای چند برنامه مهارت زندگی نتیجه گرفتند که این برنامه‌ها بر رفتار دانش آموزان تاثیر مثبت داشته است.
ویچروسکی و همکاران^[۹۸] (۲۰۰۰) در پژوهشی تحت عنوان” ارتقاء عزت نفس و حمایت‌های اجتماعی در یک برنامه جامع مهارت‌های زندگی” مورد بررسی قرار دادند. نتایج حاکی از آن بود که مهارت‌های زندگی که با هر دو حوزه اعتماد به نفس و حمایت‌های اجتماعی در ارتباط می‌باشد نشان دهنده اهمیت ادغام این دو حوزه در طراحی برنامه و روش است و آموزش مهارت‌های زندگی موجب افزایش عزت نفس و انعطاف پذیری در مقابل تغییرات شده و نگرش‌های مثبت در جهت احساس خود کفایتی را ارتقاء می‌بخشد.
ویکاری و همکاران^[۹۹] (۲۰۰۴) در پژوهشی تحت عنوان ” اثرات آموزش مهارت‌های زندگی برای زنان جوان و دختران دبیرستانی روستایی با خطر ریسک بالا و پایین” مورد بررسی قرار دادند. نتایج حاکی از آن بود که آموزش مهارت‌های زندگی باعث کاهش استفاده از مواد مخدر شده و حتی بعد از ۲ سال از اجرای برنامه نیز نتایج پایدار بوده است.
آلبرتین و همکاران^[۱۰۰] (۲۰۰۴) در پژوهشی تحت عنوان” الگوهای قدرتمند کردن افراد از طریق برنامه مهارت‌های زندگی” مورد بررسی قرار دادند. نتایج حاکی از آن بود که آموزش مهارت‌های زندگی موجب افزایش نقش فعال در زندگی، مسئولیت پذیری در محیط شغلی، برنامه ریزی برای آینده و توانایی تفکر انتقادی می‌شود.
ویلبرن^[۱۰۱] و اسمیت^[۱۰۲] (۲۰۰۵) در تحقیق خود به این نتیجه رسیدند که آموزش مهارت‌های ارتباطی از مهارت‌های زندگی به نوجوانان باعث افزایش اعتماد به نفس، احساس رضایتمندی از زندگی و بهبود حل مساله بین آنها شده است.
بوتوین^[۱۰۳] و همکاران (۲۰۰۶) در پژوهش خود تحت عنوان “بررسی اثربخشی برنامه پیشگیرانه آموزش مهارت‌های زندگی بر خشونت و بزهکاری دانش آموزان” نشان دادند که آموزش این مهارت‌ها خشونت و بزهکاری دانش آموزان را به طور معناداری کاهش داده است.