میانگین مدت زمان ابتلا به دیابت در افراد غیر مبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران دیابتی چقدر است؟

میانگینBMI افراد مبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران دیابتی چقدر است؟

میانگینBMI افراد غیر مبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران دیابتی چقدر است؟

میانگین قند خون و انسولین ناشتا در افراد مبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران دیابتی چقدر است؟

میانگین قند خون و انسولین ناشتا در افراد غیر مبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران دیابتی چقدر است؟

۴-۱٫ تعریف واژه ها
۱- التهاب فراگیر:حالتی که با افزایش واکنش دهنده های فاز حاد در گردش مثل سیتوکین های التهابی و پروتئین های واکنشی (CRP) و همینطور با کاهش متناظری در واکنش­دهنده­های منفی فاز حاد نظیر آلبومین و فئوتین انعکاس می­باشد.
۲- هلیکو باکتر پیلوری: یک باسیل گرم منفی که بیش از همه در بخش عمقی ژل موکوسی معده یافت شذه و باعث گاستریت می­ شود.
۳- آزمون سرولوژی :بررسی آنتی بادی هلیکو باکتر پیلوری در نمونه سرم بیمار به روش الایزا
۴- دیابت: شامل گروهی از اختلالات متابولیک شایع است که وجه مشترک آنها در فنوتیپ هیپرگلیسمی می­باشد.
۵- مقاومت به انسولین: مقاومت به انسولین، کاهش توانایی انسولین در عمل مؤثر بر روی بافت‌های هدف (خصوصاً عضله، کبد، و چربی) می‌باشد و ویژگی بارزی از دیابت نوع ۲ به شمار می‌رود که به علت چاقی و استعداد ژنتیکی ایجاد می‌شود.
۵-۱٫ محدودیت های پژوهش:
از جمله محدودیت ها هزینه ای بالای این مطالعه بود که با مساعدت دانشگاه علوم پزشکی قم تا حد زیادی برطرف شد و از طرفی عدم رضایت برخی بیماران از شرکت در انجام این مطالعه بود و آخرین مشکل مراجعه بیماران جهت انجام آزمایشات بود که با انجام آنها در آزمایشگاه بیمارستان شهید بهشتی برطرف شد.
فصل دوم
دانستنی های پژوهش
مروری بر مطالعات انجام شده
۱-۲ دیابت نوع ۲
مقاومت به انسولین و ترشح غیر طبیعی انسولین نقش اصلی را در ایجاد دیابت نوع ۲ بر عهده دارند. اگر چه همچنان در مورد نقص اولیه این بیماری اختلاف نظر وجود دارد، امّا اغلب مطالعات از این دیدگاه حمایت می‌کنند که مقاومت به انسولین بر نقایص ترشحی انسولین، تقدم دارد. اما دیابت فقط زمانی به وجود می‌آید که ترشح انسولین ناکافی شود (۲).
۲- ۲ ملاحظات ژنتیکی
دیابت نوع ۲ از اساس ژنتیکی قدرتمندی برخوردار است. بروز همزمان دیابت نوع ۲ در دوقلوهای همسان بین ۷۰ تا۹۰% است. افرادی که یکی از والدین آنها مبتلا به دیابت نوع ۲ می‌باشند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به دیابت قرار دارند؛ چنانچه هر دو والد مبتلا به دیابت نوع ۲ باشند، خطر بیماری فرزندان به ۴۰% می‌رسد. مقاومت به انسولین، که با کاهش مصرف گلوکز در عضلات اسکلتی نمایان می‌شود، در بسیاری از بستگان درجه اول غیر دیابتی مبتلایان به دیابت شیرین نوع ۲ وجود دارد )۲).
این بیماری چند ژنی و چند عاملی است زیرا علاوه بر استعداد ژنتیکی، عوامل محیطی (نظیر چاقی، تغذیه و فعالیت بدنی) نیز فنوتیپ را تغییر می‌دهند. ژن‌هایی که افراد را مستعد ابتلا به دیابت شیرین نوع ۲ می‌کنند، کاملاً تعیین نشده‌اند، اما مطالعات اخیر انجمن گسترده ژنومی، ژن‌های متعددی را شناسایی نموده‌اند که خطر نسبتاً ناچیزی برای ابتلا به دیابت نوع ۲ منتقل می‌کنند (۲).
۳-۲ پاتوفیزیولوژی
دیابت نوع ۲ با اختلال ترشح انسولین، مقاومت به انسولین، تولید بیش از حد گلوکز توسط کبد و متابولیسم غیرطبیعی چربی مشخص می‌گردد. چاقی، به ویژه انواع احشایی یا مرکزی (که با نسبت لگن به کمر مشخص می‌شود) در دیابت نوع ۲ بسیار شایع است. در مراحل اولیه اختلال، ‌علیرغم مقاومت به انسولین، تحمل گلوکز در حد نزدیک به طبیعی باقی می‌ماند چرا که سلول‌های بتای پانکراس با افزایش برون‌ده انسولین، این معضل را جبران می‌نمایند (۲).
هنگامی که مقاومت به انسولین و هیپرانسولینمی جبرانی پیشرفت می‌کنند، جزایر پانکراسی برخی افراد توانایی خود در حفظ شرایط هیپرانسولینمیک را از دست می‌دهند. از آن IGT که با افزایش گلوکز بعد از غذا مشخص می‌شود، ایجاد می‌شود. کاهش بیشتر ترشح انسولین و افزایش تولید کبدی گلوکز منجر به بروز دیابت آشکار همراه با هیپرگلیسمی ناشتا خواهد شد. در نهایت ممکن است نارسایی سلول بتا بروز کند (۲).
۴-۲ ناهنجاری‌های متابولیک. متابلویسم غیرطبیعی عضله و چربی
مقاومت به انسولین، کاهش توانایی انسولین در عمل مؤثر بر روی بافت‌های هدف )خصوصاً عضله، کبد، و چربی) می‌باشد و ویژگی بارزی از دیابت نوع ۲ به شمار می‌رود که به علت چاقی و استعداد ژنتیکی ایجاد می‌شود. مقاومت به انسولین نسبی است چرا که سطوح بالاتر از حد طبیعی انسولین در گردش، سطح گلوکز پلاسما را به حد طبیعی باز می‌گرداند )۲).
منحنی‌های دوز-پاسخ انسولین، یک جابجایی به راست را نشان می‌دهند که این موضوع نشانگر کاهش حساسیت و کاهش پاسخ حداکثر می‌باشد که به نوبه خود کاهش کلی حداکثر مصرف گلوکز را بروز می‌دهد (۳۰ تا ۶۰% کمتر از افراد طبیعی). مقاومت به عمل انسولین، مصرف گلوکز توسط بافت‌های حساس به انسولین را مختل می‌سازد و برون‌ده کبدی گلوکز را افزایش می‌دهد که هر دو مورد فوق منجر به بروز هیپرگلیسمی می‌شوند. افزایش برون‌ده کبدی گلوکز، عمدتاً مسئول بالا بردن سطح FPG است، در حالی که کاهش مصرف محیطی گلوکز، موجب هیپرگلیسمی بعد از غذا خوردن می‌گردد. در عضله اسکلتی اختلال مصرف غیر اکسیداتیو گلوکز (تشکیل گلیکوژن)، بیش از اختلال متابولیسم اکسیداتیو گلوکز از طریق گلیکولیز است. متابولیسم گلوکز در بافت های غیر وابسته به انسولین در دیابت نوع ۲ تغییری نمی‌کند. (۲)
مکانیسم دقیق مولکولی که موجب بروز مقاومت به انسولین در دیابت نوع ۲ می‌شود، هنوز مشخص نشده است. سطح گیرنده انسولین و فعالیت تیروزین کیناز در عضله اسکلتی کاهش می‌یابد، اما این تغییرات احتمالاً ثانویه به هیپرانسولینمی هستند و یک نقص اولیه به شمار نمی‌روند. بنابراین عقیده بر آن است که نقایص «پس‌گیرنده‌ای» در فسفریلاسیون/دفسفریلاسیون تنظیم شده با انسولین، نقش عمده‌ای در مقاومت به انسولین ایفا می‌کنند. به عنوان مثال، نقص مسیر انتقال پیام PI-3-کیناز ممکن است سبب کاهش انتقال GLUT4 به غشاء پلاسمایی شود (۲).
از جمله ناهنجاری‌های دیگر، تجمع لیپید درون میوسیت‌های اسکلتی می‌باشد که فسفریلاسیون اکسیداتیو میتوکندری را مختل ‌ساخته و تولیدATP وابسته به تحریک انسولین توسط میتوکندری را کاهش می‌دهد. اختلال اکسیداسیون اسیدهای چرب و تجمع لیپیدها درون میوسیت‌های اسکلتی می‌تواند سبب تولید گونه‌های واکنشگر اکسیژن (مثل لیپید پراکسیداز) شود. نکته‌ مهم این است که تمام مسیرهای انتقال پیام انسولین به اثرات انسولین مقاوم نیستند (نظیر آنهایی که با بهره گرفتن از یک مسیر پروتئین کیناز فعال شده‌ میتوژنیک، رشد و تمایز سلولی را کنترل می‌کنند). متعاقباً، هیپرانسولینمی ممکن است عملکرد انسولین را از طریق این مسیرها افزایش دهد و بالقوه، شرایط وابسته به دیابت نظیر آترواسکلروز را تشدید کند (۲).
چاقی همراه با دیابت شیرین نوع ۲ (به ویژه چاقی مرکزی یا احشایی)، به عنوان یکی از اجزاء روند بیماری‌زایی مدنظر قرار گرفته شده است. افزایش توده‌ی سلول‌های چربی منجر به افزایش سطح اسیدهای چرب آزاد در گردش و دیگر محصولات سلول‌های چربی می‌شود. به عنوان مثال، آدیپوسیت‌ها تعدادی محصولات زیستی (اسیدهای چرب آزاد غیر استریفیه، ‌پروتئین ۴ متصل شونده به رتینول، لپتین، TNF-α، رزیستین و آدپیونکتین) را ترشح می‌کنند (۲).
علاوه بر تنظیم وزن بدن، اشتها و مصرف انرژی، آدیپونکتین‌ها حساسیت به انسولین را نیز تعدیل می‌کنند. افزایش تولید اسیدهای چرب آزاد و برخی آدیپونکتین‌ها می‌تواند در ماهیچه‌های اسکلتی و کبد، مقاومت به انسولین ایجاد نماید. به عنوان مثال، ‌اسیدهای چرب آزاد، مصرف گلوکز در عضلات اسکلتی را مختل می‌نمایند و تولید کبدی گلوکز را تقویت نموده و عملکرد سلول‌های بتا را دچار اختلال می‌سازند. در مقابل، میزان آدیپونکتین (یک پپتید حساس کننده به انسولین) تولیدی توسط سلول‌های چربی، در چاقی کاهش می‌یابد و این امر می‌تواند منجر به مقاومت کبدی به انسولین شود (۲).

جهت دانلود متن کامل این پایان نامه به سایت jemo.ir مراجعه نمایید.