نمایش به عنوان اثر تکمیل‌یافته‌ای از هنر تئاتر، پس از اجرا تنها در خاطر بیننده، آن هم به طور مشروط وجود خواهد داشت و بیننده می‌تواند ساختار معنایی آن را در نتیجه رفلکس و بازتاب نهایی بازسازی کند. این رفلکس تجربه بزرگی است که در جریان دریافت، درک، شکل‌گیری مفهوم و گسترش آن ایجاد می‌شود و دقیقاً در جریان اجرای پرده‌های نمایش با کثرت میکرومتن‌های پی‌درپی و از نظر منطقی وابسته به هم، پدید می‌آید»
نقش دیگر تئاتر کودک، هدایت تخیلات او و نزدیک کردن آن‌ها به امور و اعمال عینی است. تئاتر کودک برخوردهای عینی کودک را با واقعیت دنیای پیرامونش، بیشتر و بیشتر می‌کند، تا بوسیله آن‌ها به بینش درستی از زندگی برسد. تئاتر کودک، به او ضبط نفس ، تمرکز و دقت را می‌آموزد. بنابراین می‌بینیم که تئاتر با انتقال غیرمستقیم اطلاعات و به گونه‌ای جذاب زمینه آموزش‌های اخلاقی پایدار را برای کودک فراهم می‌آورد و می‌تواند او را برای حضور در اجتماع آماده سازد.

نتایج و آثار ویژه آموزشی تئاتر شامل آثاری که تئاتر بر قدرت تفکر و ادراک کودک می‌گذارد و پرورشی یعنی تأثیر بازیگری در شکل‌گیری شخصیت کودک با قرار دادن او در میدان روابط اجتماعی، و کمک به رشد و باروری کودک با فراهم آوردن امکان تعامل و رابطه متقابل و نیز ارضای کنجکاوی ذاتی کودک و کمک به همانندسازی او با فراهم آوردن الگوهای نمایشی است. شادی حاصل از انجام یک کار معنوی هدفمند نیز خاص تئاتر کودک است که جز بازیگران نصیب تماشاگران تئاتر هم می‌شود.
نمایش‌ها اغلب ابزاری تعلیمی برای آموزش اصول و قواعد شهروندی، کمک به رشد اعتماد به نفس بچه‌ها و بالابردن توانایی آن‌ها برای حل مشکلات به حساب می‌آید. به نظر می‌رسد تجربه تئاتری در آموزش آداب و معاشرت به کودکان  نقش مؤثری ایفاء می‌کند . کودکان از شرکت و تماشای تئاتر تجربه‌ای اجتماعی و مناسب کسب می‌کنند و تئاتر بعنوان بخشی از جریان اجتماعی کردن بچه‌ها و آشنا  نمودن آنان با فرهنگ و آداب و رسوم جامعه و زمینه‌ای برای اظهار وجود و اثبات شخصیت خود در میان جمع مطرح می‌شود.
شرکت در فعالیت تئاتری و ایفای نقش ضمن افزایش توان یادگیری کودکان که ضمن خواندن ، از بر نمودن دیالوگ‌ها و توجه به نکات اخلاقی و آموزشی موجود در متن نمایشنامه رخ می‌دهد ، موجب افزایش اعتماد به نفس و قدرت بیان خویشتن در کودکان کم‌رو و خجالتی و آماده نمودن آن‌ها برای ورود به اجتماع می‌گردد. چنان که با قرار گرفتن کودک در موقعیت‌هایی که در زندگی عادی امکان تجربه‌ی آن‌ها وجود ندارد کودک تجربه‌های گوناگونی کسب کرده و توانایی حل مسئله و مواجهه با چالش‌ها در زندگی واقعی برایش مهیا می‌گردد، که خود مرحله‌ای از رشد شخصیتی کودک است.
شکل ۲-۱: مدل مفهومی پژوهش
متغیر وابسته
استنباط
شناسایی مفروضات
استنتاج
تعبیر وتفسیر
ارزشیابی استدلال‌های منطقی
پیشرفت درسی
متغیر مستقل
نمایش خلاق
فصل سوم
روش‌شناسی پژوهش
پیش درآمد فصل سوم: در این فصل ابتدا روشی را که در این تحقیق به کار رفته، توضیح داده خواهد شد و در ادامه متغیرهای تحقیق بیان شده، روش و ابزار جمع‌ آوری داده‌ها بررسی گردیده، سپس روایی و پایایی ابزار جمع‌ آوری داده‌ها بررسی می‌شود. جامعه آماری، حجم نمونه و روش نمونه‌گیری در ادامه خواهد آمد و در پایان نیز روش تجزیه و تحلیل داده‌ها بیان خواهد شد.
۳-۱- روش پژوهش
روش مورد استفاده در این پژوهش، روش شبه تجربی است که در آن از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه آزمایش و گواه استفاده شده و به منظور بررسی تاثیر آموزش به شیوه نمایش خلاق بر پیشرفت درسی و تفکر انتقادی دانش آموزان پایه سوم ابتدایی به کار رفته است.
مراحل اجرای این طرح عبارتند از: ۱) جایگزین کردن آزمودنی‌ها به صورت تصادفی در دو گروه ۲) اجرای پیش‌آزمون و جمع‌ آوری داده‌های ناشی از اجرای این آزمون ۳) اجرای متغیر مستقل برای آزمودنی‌ها که به صورت تصادفی در گروه آزمایش قرار گرفته‌اند ۴) اجرای پس‌آزمون و جمع‌ آوری اطلاعات و داده‌ها ناشی از اجرای این آزمون.
جدول ۳-۱: طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل

۳-۲- طرح پژوهش
برای بررسی و کاوش در فرضیه‌های پژوهش و مشخص کردن میزان تأثیر روش آموزش درس تعلیمات اجتماعی به صورت نمایش خلاق در ارتقاء پیشرفت درسی و سطح مهارت‌ها و توانایی‌های تفکر انتقادی کودکان ، نخست یک طرح پژوهشی مناسب انتخاب شد. شرکت پیوسته آزمودنی‌ها در پیش‌آزمون و پس‌آزمون با «طرح تحلیل واریانس گروه‌های همبسته» یا «طرح اندازه گیری‌های پی در پی» تناسب دارد. نمونه‌گیری بر اساس روش نمونه‌گیری در دسترس انجام گرفته شد.
در مرحله بعد، نمونه ی انتخاب شده به ۲ گروه ۲۰ نفری زیر عنوان گروه‌های آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایش، گروهی است که در پیش آزمون شرکت می‌کند و تحت تأثیر آموزش درس مهارت‌های اجتماعی از طریق نمایش خلاق قرار گرفتند و بعد از ۵ هفته در پس آزمون شرکت می کند. گروه گواه، گروهی که همراه گروه آزمایش در پیش‌آزمون شرکت می کند ولی تحت تأثیر آموزش قرار نمی‌گیرد و به صورت رایج درس تعلیمات اجتماعی را آموزش می‌بیند. پس از اجرای آموزش از گروه پس‌آزمون به عمل می‌آید.
جدول ۳-۲: شیوه آموزش به گروه‌های آزمایش و گواه