معمولاً بر اساس نوع انقباض عضلانی[78]، اندازه گیری قدرت به چند شکل صورت می­گیرد:

قدرت پویا بر اساس انقباض دینامیک یا ایزومتریک[79] عضله: در این اندازه گیری عضله با جابجا نمودن اشیا، قدرت خود را به نمایش می­گذارد و در این انقباض، طول طول عضله کوتاه شده و در مفصل حرکت دیده می­ شود. معمولاً قدرت پویا را با وزنه­های مختلف اندازه گیری می­ کنند.
قدرت ایستا بر اساس انقباض استاتیک یا ایزوتونیک[80] عضله: در این اندازه گیری عضله در مقابل یک مقاومت، در زمانی بسیار کوتاه (حدود 6 الی 10 ثانیه)، قدرت خود را به نمایش می­گذارد. در این انقباض، تغییری در طول عضله دیده نمی­ شود و مفصل حرکتی نخواهد داشت. معمولاً قدرت ایستا را با دستگاه­های مختلف نظیر دینامتر[81] پا و دست یا کابل تنسیومتر[82] اندازه گیری می­ کنند.
قدرت ترکیبی بر اساس انقباض ایزوکینتیک[83] عضله: در این اندازه گیری نه تنها مانند انقباض ایزوتونیک در مفصل حرکت مشاهده می­ شود، بلکه در عین حال مانند انقباض ایزومتریک، قدرت عضله در مقابل مقاومت به نمایش گذاشته می­ شود. معمولاً قدرت ترکیبی را با دستگاه­های الکترومکانیکی و هیدرولیکی نظیر سایبکس[84] اندازه گیری می­ کنند (هادوی، 1387).
بر اساس تقسیم بندی فاکس[85] و ماتیوس[86]، فدرت بر سه نوع است:

قدرت مطلق[87]: قدرت بدون در نظر گرفتن اندازه عضلات و بدن.
قدرت نسبی[88]: قدرت در رابطه با اندازه و ترکیب بدن (مانند تقسیم بندی افراد در اوزان کشتی).
قدرت موضعی[89]: قدرت در رابطه با اندازه عضلات.
کاربرد آزمون­های قدرت
آزمون­های قدرت به دلایل زیر به کار برده می­شوند:

عاملی در آزمون­های قابلیت جسمانی.
تعیین نیروی بالقوه لازم در فعالیت­های ورزشی.
عاملی برای تعیین میزان موفقیت افراد در کلاس­های بدن سازی و تمرینات با وزنه.
عامل کمک کننده برای غلبه بر ضعف­های بدنی و یا بیماری­های مختلف.
ایجاد انگیزه در دانش آموزان برای انجام بهتر حرکات و نیز آگاهی از میزان توسعه قدرتشان.
کارپوویچ در تحقیقات خود، آزمون­های قدرت را برای ارزشیابی آمادگی جسمانی در سه گروه کلی قرار داد:
الف) آزمون­های میدانی: انجام حرکات عضلانی، شامل آزمون­های در بر گیرنده تعداد زیادی از عضلات بدن، مانند دویدن­ها و پرش­ها در میادین ورزشی.
ب) آزمون­های آزمایشگاهی: عملکرد دستگاه­های مختلف بدن، شامل مواردی چون تعیین میزان فشار خون، ضربان و تنفس در حالت ایستاده و خوابیده، و تعیین میزان انرژی مصرفی در تمرینات.
ج) آزمون­های ترکیبی: ترکیب هر دو مورد فوق، شامل آزمون­هایی که نتایج تمرینات اختصاصی، اطلاعاتی هستند که قبل و بعد از تمرین توسط دستگاه­ها ثبت می­شوند (هادوی، 1378).
2- انعطاف پذیری[90]
انعطاف پذیری عبارت است از قابلیت فرد در به حرکت درآوردن تمام یا بخشی از بدن در بیشترین دامنه­ حرکتی، بدون آنکه به مفاصل و عضلات آسیبی برسد. معمولاً انعطاف پذیری را در دامنه­ حرکتی یک مفصل خاص می­توان نشان داد. به طور کلی توانایی کشش بافت­های نرم، رباط­ها و به ویژه عضلات و نیز ساختار آناتومیکی مفصل می ­تواند مبین میزان انعطاف پذیری باشد.
انعطاف پذیری در تمام ورزش­ها یک مزیّت به شمار می­رود. و در برخی از آن­ها یک پیش نیاز است. برای اینکه بتوانیم بگوییم که کشتی گیران، شیرجه روها و ژیمناست­ها افرادی با استعداد هستند، آن­ها باید از انعطاف پذیری بالایی برخوردار باشند. دوندگان برای رقابت الزاماً مجبور نیستند انعطاف پذیری داشته باشند، اما انعطاف پذیری، حرکت آن­ها را روان­تر می­ کند و احتمالاً ورزشکار را کمتر مستعد آسیب دیدگی می­نماید (سعید ارشم، الهام راد نیا، 1385).
اندازه گیری این عامل شامل حرکات خم شونده[91] (حرکاتی که در حین انجام آن­ها زاویه بدن و مفاصل کاهش می­یابد)، و حرکات کششی و بازشونده (حرکاتی که در حین انجام آن­ها زاویه بدن و مفاصل افزایش می­یابد)، می­باشد. درجه (قابلیت) انعطاف پذیری در مفاصل افراد مختلف متغییر است و می­توان از این قابلیت­ها به عنوان یک ویزگی یا توانایی مفصلی نام برد. میزان انعطاف پذیری افراد و مفاصل مختلف را می­توان با بهره گرفتن از ابزار و آزمون­های استاندارد تعیین کرد. به عنوان مثال یکی از این ابزار استاندارد شده، زاویه سنج است که می ­تواند میزان حرکات (خم شدن و باز شدن بدن) را بر حسب درجه محاسبه کند.
<stro< p=””></stro<>

برای دانلود متن کامل پایان نامه به سایت tinoz.ir مراجعه کنید.
ng>کاربرد آزمون­های انعطاف پذیری
آزمون­های انعطاف پذیری در تربیت بدنی کاربردهای بسیاری دارند که عبارت است از:

عاملی در آزمون­های آمادگی جسمانی و آمادگی حرکتی.
معیاری برای تعیین نیروی بالقوه مطمئن در فعالیت­های ورزشی خاص.
تعیین میزان توفبق و درجه توانایی افراد در شرایطی که هدف، منحصراً ارزشیابی انعطاف پذیری است.
تشخیص آسیب­های گذشته و تعیین ویژگی­های صحیح در اندام.
بهترین ابزار اندازه گیری انعطاف پذیری عبارتند از: انعطاف سنج لیتون[92]، زاویه سنج الکتریکی[93] و انعطاف سنج جانسون[94]. از این ابزار که وسایل نسبتاً ارزان قیمتی هستند در آزمون­هایی مانند آزمون خم شدن و باز شدن بالاتنه[95] استفاده می­ شود.
بلوم فیلد معتقد است که انعطاف پذیری در ورزش­های مختلف بسیار اهمیت دارد و تحقیقات بسیاری در رابطه با پیش بینی میزان انعطاف پذیری و تشخیص موفقیت آینده فرد در یک ورزش خاص بر اساس میزان انعطاف پذیری وی صورت گرفته است. اما به هر حال نکته قابل توجه آن است که در سنین 14 تا 15 سالگی انعطاف پذیری کاهش می­یابد و برای حفظ و توسعه آن نیاز به اجرای روش­های تمرینی خاص است (بلوم فیلد، 1992).
3- توان[96]
در بسیاری از ورزش­ها افزایش میزان جابجایی یک جسم (یا قسمتی از بدن) بستگی به توان ورزشکاری دارد که به آن نیرو وارد می­ کند. بدین ترتیب لازمه موفقیت در این مهارت ­ها افزایش مقدار کاری است که ورزشکار بر روی جسم (یا قسمتی از بدن) انجام می­دهد. در برخی از رشته­های ورزشی، برتری ورزشکاران نه فقط بستگی به توانایی انجام مقدار زیادی کار بر روی جسم (یا قسمتی از بدن) دارد، بلکه مربوط به توانایی انجام کار در مدت زمان کوتاه نیز می­ شود. توان واژهای مکانیکی است که این توانایی فردی را توصیف می­ کند. توان واژهای است که معانی متعددی دارد. در علم مکانیک توان، به معنای سرعت انجام کار است و یا اینکه چقدر کار در یک زمان مشخص انجام می­ شود. توان را به صورت ریاضی این گونه تعریف می­کنیم (ژاله معماری، 1384):

توان = P
کار انجام شده = U زمان لازم برای انجام کار = t
توان را می­توان سرعت کار انجام شده در نظر گرفت. در سیستم SI واحد توان، وات است که به اختصار با حرف W نشان داده می­ شود.
تعریف دیگر توان، عبارت است از نیروی متوسط ضرب در سرعت متوسط. در حرکات انسانی، حداکثر توان خروجی که یک انسان قادر به تولید آن است با مدت انجام فعالیت مورد نظر، مرتبط است. این امر با قابلیت­های سوخت و سازی بدن انسان نیز در ارتباط است.
اندازه گیری توان در تربیت بدنی معمولاً به دو شکل مطرح می­ شود که عبارتند از:
الف) اندازه گیری «توان ورزشی»[97]: این نوع اندازه گیری عبارت است از تعیین میزان مسافتی که در آن بدن یا شیئی به جلو رانده می­ شود. آزمون­هایی مانند پرش جفتی، پرش عمودی (سارجنت)، پرتاب توپ طبی (مدیسن بال) مثال­های خوبی برای این نوع اندازه گیری هستند.
در توان عوامل زیادی دخالت دارند که دو عامل نیرو[98] و تندی[99] از همه مؤثرتر هستند. اما در
آزمون­های توان ورزشی، ملاک اصلی اندازه گیری، مسافت طی شده است، نه اندازه گیری تندی و نیرو.
ب) اندازه گیری «کار – توان»[100]: این نوع اندازه گیری بیشتر به منظور اهداف تحقیقاتی انجام
می­گیرد، به این شکل که حداکثر کوشش یک گروه عضلانی را با حذف حرکات اضافی در حداقل زمان ممکن مورد بررسی قرار می­دهند. در این آزمون­ها نتایج بر اساس محاسبه کار انجام شده (نیرو مسافت)[101] با توان (کار در واحد زمان)[102] به دست می­آید. برای مثال می­توان از آزمون پرش عمودی با اهرم توان (اندازه گیری توان با وسیله­ای خاص) نام برد.