کلبرگ، اتان، «زندگینامه ابن‌بابویه و علامه مجلسی»، ترجمه بخشهای مربوطه از دائرة المعارف علم و دین، 1382ش.
مقیمی، سعید، «علما و تجدد در عصر مشروطیت»، نگرش موردی: مدرس، فصل نامه تخصصی علوم سیاسی، کرج، دانشکده حقوق و علوم سیاسی ،1383ش.
ملک مکان، حمید، «خواجه نصیر الدین طوسی و اسماعیلیان»، اسماعیلیه (مجموعه مقالات)، قم، مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب، 1380ش.
نیکبخت میرکوهی، رحیم، «تغییر لباس و قیام مردم تبریز»، فصلنامه مطالعات تاریخی، شماره4، 1383ش.
Abstract:
Imam Khomeini believed that most of the Shiite Scholars were against the illegitimate regimes following the Ahle Beit’s manner. According to Sharia, nobody is allowed to set up a government without the permission of the prophet Mohammad (Pbuh) and Imams and they just permitted the Faqihs to establish a government. Thus any other kind of government is unlawful and it is forbidden or Haram Except in the cases of emergency, or for protecting the public interest or in the cases the possibility of enjoining the good and forbidding the evil (According to other point of views).
However, some of the scholars at both the age of Ahl e Beit, and other times entered the courts and served in order to protect the interests of the Shiite. They accepted the Government positions just when they could do something in favor of the Shiite. They humiliated themselves in front of people for the expediency of society.
In contrast, many of the Ahl -e- Bait’s descendants and their followers and other scalars in Islamic realm revolted against the government and even some of them martyred in this path. Imams supported the rebellion of their times in secret. In addition, it is true that the Shiite scholars have a good relationship with kings of Safavi dynasty or Mongol period.
In the last century, since the tobacco uprising and Constitutional Revolution and after that in the Iraq Revolution and in the time of Reza Shah and after that, Brave clergies and Shiite scholars had Precedence over others, to led the insurgences and uprising.
However, we do not accept any excuse from scholars and should charge them for cooperation with Governors because Entry of scholars to an illegal
Government has the worst effect on people’s religion and belief.
Key words: Shiite clerics, Ayatollah Khomeini, Rulers, Rebellion, Resistance
1. درباره واژه­ی شیعه و تعاریف آن از کتاب زیر بهره برده شده است: علی آقانوری، خاستگاه تشیع و پیدایش فرقه‌های شیعی در عصر امامان، قم، پژوهشگاه فرهنگ و علوم اسلامی، 1385ش، فصل سوم: مفهوم شناسی شیعه و تشیع. <a
href=”https://novinyaban.ir/wp-admin/post-new.php#footnote-ref-1″>↑</a

. امام خمینی، روح الله، کشف اسرار، ص112. ↑
. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن، بیروت، دار القلم، 1412ه، ج1، ص248. ↑
. آشوری، داریوش، فرهنگ اصطلاحات سیاسی، واژه­ی حکومت. ↑
. ر.ک. بشیریه، حسین، آموزش دانش سیاسی، تهران، نگاه معاصر، 1382ش، ص30. ↑
. درباره مناصب حکومتی علما، ر.ک. جعفریان، رسول، «مشاغل اداری علما در دولت صفویه»، نور علم، آبان 1369ش، شماره 37، ص135؛ حسنی، علی­اکبر، «علما و فقهای مشهور و نقش آنان در دربار صفویان»، مکتب اسلام، سال 1341ش، شماره 5، ص28. ↑
. امام خمینی، تحریر الوسیلة، ج1، ص548. ↑
. امام خمینی، المکاسب المحرمة، ج2، ص163ـ166. ↑
. محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج13، قم، مؤسسه آل البیت، 1407ه، ج13، ص138، حدیث 25. ↑
. عاملی، شیخ حر، وسائل الشیعة، مکتبه الاسلامیه، 1383ه، ج12، ص143، حدیث 15. ↑
11. محدث نوری، ج13، ص138، حدیث 26. ↑
. عاملی، ج12، ص144، حدیث1. ↑
. امام خمینی، المکاسب المحرمة، ج2، ص166ـ170. ↑
. ابن شعبه، ابی محمد الحسن بن علی بن شعبه الحرانی، تحف العقول فیما جاء من الحکم و مواعظ آل الرسول، قم، مؤسسه نشر اسلامی، 1404ه، ص332. ↑
. عاملی، ج12، ص138، حدیث 10. ↑
. همان، حدیث 12. ↑
. از بنی عباس در این روایات با عنوان «ولد سابع» که سابع معکوس کلمه عباس است یا «ولد فلان» یا «بنی شیصبان» که نامی از نامهای شیطان است یاد شده است. ↑
. عاملی، ج12، ص130، حدیث 9؛ و ص134، حدیث 6؛ محدث نوری، ج13، ص131، حدیث6. ↑
. امام خمینی، المکاسب المحرمة، ج2، ص154. ↑
. همان، ص170. ↑
. عاملی، ج12، ص129، حدیث5. ↑
. همان، حدیث7. ↑
. همان، ص136، حدیث4. ↑
. امام خمینی، صحیفه امام، ج‏1، ص164. ↑
. کوفی، ابن اعثم، التفوح، ترجمه مستوفی هروی، تهران، انتشارات آموزش انقلاب اسلامی، 1372ش، ص323. ↑
. طبری، ج4، ص207. ↑
10. ر. ک. جزری، علی بن محمد، اسد الغابة فی معرفة الصحابة، بیروت، دار الفکر، 1409ق، ج3، ص626. ↑
11. امام خمینی، صحیفه امام، ج1، ص164. ↑
. امام خمینی، صحیفه امام، ج‏5، ص242. ↑
. شیخ صدوق، معانی الاخبار، ص35. ↑
. همان، ج1، ص164. ↑
. ر. ک. خویی، ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواة، چاپ پنجم، 1413ه، ج20، ص107. ↑
. امام خمینی، صحیفه امام، ج4، ص22. ↑
. همان، ج1، ص164. ↑
35. در این قسمت استفاده شده است از: حیدری آقایی و خانجانی و….، تاریخ تشیع، ج1، زیر نظر سید احمد رضا خضری، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، چاپ ششم، 1388ش. ↑
. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، مؤسسة الوفاء، الطبعة الثانیة، 1403ه، ج45، ص365. ↑
. همان، ص404. ↑
38. اصفهانی، ابوالفرج، مقاتل الطالبین، نجف، مکتبة الحیدریة، 1385ه، ص298 و 302. ↑
39. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری (تاریخ الامم و الملوک)،<
/em> بیروت، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، الطبعة الرابعة، 1403ه، ج9، ص474. ↑
40. مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، بیروت، دار الاندلس، 1385ه، ج4، ص108. ↑
. همان، ص94. ↑
. مستوفی، حمدالله، تاریخ گزیده، تهران، امیرکبیر، 1362ش، ص305. ↑
. مرعشی، سید ظهیر الدین، تاریخ طبرستان و رویان و مازندران، تهران، مؤسسه مطبوعاتی شرق، ص229. ↑
. همان، ص245. ↑