۲-۵ بافت خاک
منظور از بافت خاک بررسی ابعاد و ذرات تشکیل دهنده خاک می باشد خاکهای اطراف خاصه حوضه برخوار عموماً رسی شنی و رسی است مواد آلی در ذرات خاکها بسیار نادر و کمیاب است و در مقابل مقدار قابل توجهی از ۱۸ درصد تا ۴۹ درصد حاوی آهک می باشد. (بدیعی، ص ۱۱۶)
خاکهای منطقه سنگهای ریز ودرشت وشن وماسه وسیلت توام با مواد رسی را به جای گذاشته است. رسوبات جدید دارای ۳۰تا۴۰ درصد مواد اهکی ۵۰ تا ۶۰ درصدمواد رسی می باشد.(مختاری،۱۳۸۶،ص۶۳)
جدول(۲-۱) طبقه بندی اراضی ایران مرکزی به روش ماهلر

(رامشت و سیف، ۱۳۸۴ ،ص۳۰۲ )
۲-۶ هیدروژئولوژی
۲-۶-۱ عمق آب زیرزمینی
عمق آب زیرزمینی دردشت برخوار متفاوت بوده و از حاشیه دشت به طرف مرکز آن به عمق آب زیرزمینی افزوده می شود به طوریکه در مرکز دشت در عمق ۱۰۰ متری قرار دارد. سطح آب در پیزومتر کارخانه تاج درعمق ۵۴ متری و در پیزومتر امین آباد در عمق ۴۷ متری قرار دارد.( باقری، ۱۳۷۹، ص ۱۲۴)
۲-۶-۲ تراز آب زیرزمینی
با بهره گرفتن از اندازه گیری های ماهانه سطح پیزومتری در پیزومترهای منطقه، اقدام به تهیه نقشه تراز آب زیرزمینی شده است .که جریان آب های زیرزمینی تماماٌ به طرف مرکز دشت متمرکز بوده و طبق این نقشه هیچ گونه خروجی آب زیرزمینی از آبخوان نداریم. نقشه های موجود نشان می دهد که تغذیه آبخوان از تمام اطراف دشت صورت می پذیرد. گرچه حداکثر میزان بهره برداری با توجه به نقشه های منابع آب در شمال شرق اصفهان صورت می گیرد با این حال به دلیل اینکه میزان تغذیه شمال از شمال شرق به دلیل عدم ارتفاعات قابل توجه کم بوده، حداکثر افت در اطراف روستای قلعه هفتاد تایی مشاهده می شود.
نقشه تراز آب مربوط به سال ۷۸- ۷۷ نشان می دهد که حداکثر رقم خط تراز از ۱۵۵۵ متر بوده و در غرب دشت قرار دارد. حداقل رقم تراز آب، ۱۴۹۰ متر است که در مرکز دشت منحنی بسته ی را در اطراف قلعه سین نشان می‌دهد. بیشتربودن تراز آب در غرب منطقه به لحاظ بالاآمدگی سنگ کف بیشتر و به همین لحاظ هم شیب سطح آب نیز زیادتر است. البته این امرنیز ممکن است به دلیل تغییرات میزان نفوذپذیری در مقطع عمودی و نیز متمرکز شدن جریان آب در لنزهای شنی – ماسه ای باشد. برد برداشت ها و نیمرخ های ژئوالکتریک حاکی از آن است که شکل سنگ کف نامنظم می باشد و تغییرات افقی و قائم هدایت هیدرولیکی و عدم تعادل در توزیع آب های استخراجی از آب خوان جهت جریان را متناوباً تغییر می دهند.( باقری،۱۳۷۹، ص ۱۲۵)
۲-۷ هیدروشیمی آب های زیرزمینی
دشت برخوار از سه جهت عمده تغذیه میشود :
دره شمال غرب که همان آب خروجی از دشت مورچه خورت می باشد.
دره غربی که شامل آب خروجی از دشت نجف آباد است.
جنوب که شامل رودخانه زاینده رود و به طور کی منطقه لنجانات است. (گزارش مطالعات آب های زیرزمینی دشت برخوار اصفهان، ۱۳۶۱)
با توجه به تراز آب زیرزمینی جهت جریان وارد شده از سه جهت فوق به طرف مرکز دشت جریان یافته و سپس از سمت شرق به زیرحوزه کوهپایه سگزی وارد می شود.
آبهای زیرزمینی در مسیر و در محل استقرارخود مقادیری از مواد قابل انحلال سازنده های محیط را حل نموده که باعث تغییر کیفیت آنها می شود. با بررسی تغییرات و نوع املاح در مسیر جریان آب زیرزمینی تا اندازه زیادی می توان به تأثیر سازنده های زمین شناختی، سرعت و مسیر جریان آب ها، نواحی تبخیری (در صورت وجود)، تغذیه، تخلیله، تأثیر سنگ کف و بسیاری از عوامل هیدرولوژئولوژیک دیگر پی برد.
با توجه به لوگ زمین­ شناسی چاه های موجود در منطقه مشخص می­ شود که رس با تخلخل کل زیاد باعث افزایش سطح تماس بین آب زیرزمینی و رسوبات مذکور می­گردد و انحلال بیشتر املاح را سبب می شود و این امر­ یکی از دلایل میزان بالای املاح آب های زیرزمینی منطقه می­باشد. دلیل دیگر بالا بودن میزان املاح آب­های زیرزمینی منطقه آب های ورودی از آبخوان های نجف آباد و مورچه خورت است که مسیر طولانی را بین رسوبات طی کرده و پس از انحلال مواد در مسیر خود به دشت برخوار وارد می­گردند.( باقری، ۱۳۷۹،صص ۱۲۶-۱۲۵)
فصل سوم
آلودگی محیط زیست (آلودگی خاک)