به نظر می­رسد مصرف مکمل کراتین بر برون ده بیشینه­ی توان، تأثیر مثبتی داشته باشد. بنا بر این احتمال می­رود استفاده از این مکمل اجرای ورزشکار را در تمرینات خیلی شدید به ویژه تمرینات تناوبی بهبود بخشد.
مصرف مکمل کراتین
رایج­ترین روش مکمل سازی کراتین، مصرف روزانه ۲۰ گرم ( ۳/۰ گرم به ازای هر کیلو گرم از توده­ی بدن) در یک دوره ۵ یا ۶ روزه است. در این روش معمولاً ۲۰ گرم کراتین مصرفی روزانه به ۳ یا ۴ قسمت مساوی تقسیم و در فواصل زمانی مساوی مصرف می­ شود در این روش محتوای کراتین عضله به سرعت افزایش می­یابد(میر و همکاران، ۱۹۸۲).
اگر بخواهیم مقدار کراتین عضلات را برای یک مدت طولانی در میزان بالائی نگه داریم به دنبال دوره­ ۵ روزه مصرف ۲۰ گرم در روز، باید مکمل سازی با مصرف روزی ۲ گرم ادامه پیدا کند. این باعث می­ شود تا محتوای کراتین عضلات برای مدت طولانی در سطح بالائی باقی بماند(نلسون و میر، ۱۹۹۵). مصرف مقادیر اندک کراتین (۱گرم یا کمتر) اثرات ناچیزی بر غلظت کراتین خون دارد، در حالی که مصرف مقادیر بیشتر کراتین (۵گرم) منجر به افزایش تقریباً ۱۵ برابری این غلظت می­ شود(آپوستولوس و تئودوروس، ۲۰۰۱). بر اثرات مفید مصرف مقادیر زیاد مکمل کراتین در فعالیتهای شدید تأکید کرده اند(گلایسر و تایمونس، ۲۰۰۶).
عواملی که در انباشت کراتین در عضلات مؤثرند عبارتند از:
۱٫ مقدار پایه­ (حداقل) کراتین عضله با انباشت آن هنگام مکمل سازی رابطه­ معکوسی دارد.
برای مثال، افراد گیاه خوار که مقدار کراتین پایه­ کمی دارند، بیشترین انباشت کراتین را هنگام مصرف مکمل خواهند داشت.
۲٫ ترکیب تارهای عضلانی
۳٫ جنسیت(گریین و تایمونس، ۱۹۹۸).
۴٫ سن(هریس و تایمونس، ۱۹۹۲).
آثار مصرف مکمل کراتین
پژوهشگران برای مطالعهی اثر کراتین بر اجرای ورزشی از الگوهای مختلف تمرینی از جمله دوهای سرعتی تناوبی و نیز فواصل زمانی متفاوت فعالیت و استراحت و نیز یک وهله فعالیت استفاده کرده اند استفاده کرده اند(گرین و تایمونس، ۱۹۹۸). مکمل سازی کراتین موجب افزایش محتوای کراتین (Pcr-cr) عضلات اسکلتی می­ شود اسکلتی می­ شود. افزایش سنتز دوباره­ی PCrدر دوره ی بازگشت به حالت اولیه اجرا را بهبود می­بخشد(بالسام و همکاران، ۱۹۹۴). یافته­ های پژوهشی در دوچرخه سواری، دو ومیدانی، فوتبال آمریکایی و حداکثر باز شدن اختیاری زانو، این نقش­های کراتین را به اثبات رسانده­اند. همچنین تعدادی از مطالعات نشان داده اند مکمل سازی کراتین در کوتاه مدت به افزایش توده بدن تا ۲ کیلوگرم و حتی بیشتر هم منجر می­ شود که علت آن را ناشی از تجمع آب در بدن می­دانند.
از آن جا که مکمل سازی کراتین، جذب آب توسط سلول عضلانی را افزایش می­دهد، بنا بر این باعث درشت شدن و دایره­ای شکل شدن سلول می­ شود که این امر نیز ریشه در افزایش اسمولالیته­ی درون سلولی دارد(موقان، ۱۹۹۵). برخی پژوهشهای دیگر نیز افزایش توده­ی بدن را پیامد تغییرات در سنتز پروتئین و تجمع آب در عضلات اسکلتی می­دانند. همچنین روشن شده است مکمل سازی کراتین، بر مصرف اکسیژن مصرفی و تمرینات زیر بیشینه و استقامتی تأثیری ندارد (زاینگنفوس و همکاران، ۲۰۰۲، موجیکا و همکاران، ۱۹۹۶).
دومین ساز و کار احتمالی تامین انرژی از طریق گلیکولیز هوازی می ­تواند افزایش یابد زیرا باز تولیدATP از فسفو کراتین یون­های هیدروژن را بافری می­ کند. سومین سازوکار بافری شدن یون هیدروژن است که امکان بازسازی فسفو کراتین را تسهیل می­ کند زیرا در شرایط ph پایین بازسازی فسفو کراتین کند می­ شود. چهارمین ساز و کار، زمان انبساط عضلانی است که به نظر می­رسد به دنبال بارگیری با کراتین کوتاهتر شود و این امر از طریق اثر کراتین بر روی شبکه سارکوپلاسمیک به ویژه فعالیت آنزیم آتپاز وابسته به کلسیم و سرعت جداشدگی پل عرضی روی می­دهد (بنزی و سسی، ۲۰۰۱).
استفاده طولانی مدت از کراتین باعث افزایش ذخیره آب بافت به ویژه عضله که با ذخیره کراتین بیشتر خواهد باز چرخش پروتئین عضله را تغییر دهد. این امر به نوبه خود توسعه عضلات اگر با تمرینات سنگین به ویژه با وزنه باشد، موجب شود. جالب توجه اینکه در این روش کاهش تجزیه پروتئین به مراتب بیشتر از ساخت پروتئین اثر گذار است و به عضله گیری کمک می­ کند. بالاخره اثرات کمکی ناشی از کراتین یک وهله­ای در بهبود توانایی انجام تمرینات سنگین و شدید به فرد اجازه می­دهد با بهره گیری از این فرصت ایجاد شده، برای یک دوره طولانی مدت در هر جلسه تمرین کند که این تمرین اضافی به عنوان اثر فرا تمرین کراتین روی عضله محسوب می­ شود(موقان، ۱۹۹۵، بنزی و سسی، ۲۰۰۱). اگر به ورزشکارانی که دوره بارگیری را نگذرانده اند روزانه به مقدار ۲ تا ۳ گرم کراتین خورانده شود، کراتین عضله آنها افزایش نشان خواهد داد اما سرعت و مقدار آن بسیار پایین­تر اززمانی است که دوره بارگیری کراتین وجود داشته باشد. افزایش در غلظت فسفو کراتین منوط به گذراندن دوره بارگیری است. به همین جهت در مشاهدات گرین هاف و همکاران در ورزشکارانی ۲۴ گرم کراتین در روز و به مدت ۵ روز دریافت کرده بودند، سطوح کراتین ازدیاد یافت. البته لازم به ذکر است که گرین هاف و همکاران مستقیما فسفو کراتین را اندازه نگرفتند، بلکه از بهبود تکرار­های بی هوازی چنین نتیجه گرفتند. ضمنا کاهش در سطوح آمونیا و تراکم هیپوگزانتین در پلاسما نیز متعاقب مصرف کراتین گزارش شد. به دنبال این یافته­ ها بود که اثر مکمل کراتبن در جهت بهبود در طی تمرین نسبت داده شد زیرا هر دو ماده آمونیا و ATP اجرا به توانایی عضله در حفظ هیپوگزانتین به عنوان شاص­های مرتبط با اتلاف آدنین نوکلئوتید در طی تمرین بیشینه پدیرفته شدهاست. نا گفته نماند که مصرف کراتین در تمامی ورزشکاران پاسخ یکسانی را به دنبال ندارد و فقط۷۰ درصد پاسخ میدهند. بالاخره اثرات کمکی ناشی از کراتین یک وهله­ای در بهبود توانایی انجام تمرینات سنگین و شدید به فرد اجازه می­دهد با بهره گیری از این فرصت ایجاد شده، برای یک دوره طولانی مدت در هر جلسه تمرین نماید که این تمرین اضافی به عنوان اثر فرا تمرین کراتین روی عضله محسوب می­ شود.
۳٫۲٫ پیشینه پژوهش:
سوابق مربوطه: (بیان مختصر سابقه تحقیقات انجام شده پیرامون موضوع و نتایج تحصیل شده در داخل و خارج و نظریات علمی موجود در رابطه با مسئله)
۱٫۳٫۲٫ پژوهش­های داخلی
بهرامی (۱۳۸۸) مقایسه اثر یک دوره مصرف مکمل کراتین مونوهیدرات با مقادیر مختلف بر برخی عوامل آمادگی جسمانی و ترکیبات بدنی جودوکاران مرد نخبه را انجام داد. نتایج این تحقیق نشان داد که با مصرف کراتین، میانگین وزن بدن، توده بدون چربی و شاخص BMI در کلیه گروه­های مورد بررسی افزایش معنی داری داشت به طوریکه درشاخص وزن و BMI بیشترین افراد در گروه CrM3 و در شاخص توده بدون چربی بیشترین افزایش در گروه CrM2 بوده، اما تفاوت بین گروه­ها معنی دار نبود. به طور کلی نتایج پژوهش نشان داد علی_ رغم اینکه مصرف مقادیر متفاوت مکمل کراتین دارونما بر برخی متغیر­ها آمادگی جسمانی و ترکیبات بدنی جودو کاران تاثیر متفاوت ایجاد کرده، اما این تفاوتها در بین هیچ یک از چهار گروه آزمایش از نظر تغیرات ایجاد شده، معنی دار نبود(بهرامی، ۱۳۸۸).
خازنی(۱۳۸۶) تأثیر مصرف کوتاه مدت مکمل کراتین منوهیدرات بر اجرای بی هوازی و لاکتات خون کشتی گیران را بررسی کرد که مصرف کوتاه مدت ۲۰و۳۰ گرم مکمل کراتین بطور یکسان باعث بهبود اجرای بی هوازی کشتی گیران شد، اگر چه تأثیر معناداری بر لاکتات خون وضربان قلب نداشت(خازنی، ۱۳۸۶).
کیوانی (۱۳۸۵) در مقایسه‌ی تاثیر مصرف کوتاه مدت کراتین، گلوکز – کراتین و گلوکز بر اجرای بی‌هوازی با اسید لاکتیک و بی‌اسید لاکتیک و درصد چربی ۴۰ دانشجوی تمرین کرده تفاوت معناداری در توان بی‌هوازی با اسید لاکتیک طی یک دوره ۷ روزه در گروه کراتین مشاهده کرد در حالی که تفاوت معناداری در گروه گلوکز – کراتین و گلوکز مشاهده نشد(کیوانی، ۱۳۸۵).
شیخ الاسلامی و گائینی (۱۳۸۴) تاثیر مصرف کوتاه مدت مکمل کراتین بر عملکرد سرعتی شناگران غیر حرفه‌ای دانشگاهی را مورد بررسی قرار داد و بدین منظور ۲۰ دانشجوی ‌با دامنه سنی ۱۸ تا ۲۵ سال را در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم کردند. گروه تجربی روزانه ۲۰ گرم کراتین را در چهار وعده ۵ گرمی و گروه کنترل چهار وعده ۳ گرمی آرد گندم مصرف کرد. قبل و بعد از اتمام دوره ۶ روزه تمرینی رکوردگیری در مسافتهای ۲۵، ۵۰ و ۱۰۰ متر انجام گرفت. یافته‌ها نشان دهنده‌ی کاهش معناداری در رکورد ۵۰ متر بود در حالی که در رکورد ۲۵ و ۱۰۰ متر تفاوت معناداری بدست نیامد. همچنین افزایش غیر معنادار در میزان هورمون تستسترون و کاهش غیر معناداردر میزان هورمون کورتیزول و هورمون رشد را گزارش کرد.
سهرابی (۱۳۸۳) تأثیر مکمل سازی کوتاه مدت همزمان کراتین و تمرین مقاومتی را بر قدرت پرس سینه ورزشکاران غیر رقابتی مورد بررسی قرار داد. ۲۴ دانشجوی غیر رقابتی دانشگاه کردستان به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. آزمودنی­ها پس از اندازه گیری قدرت بیشینه پرس سینه و وزن به صورت تصادفی به دو گروه کراتین و دارونما تقسیم شدند. هر دو گروه طبق یک برنامه‌ی مقاومتی با وسایل و شرایط یکسان به مدت شش روز به تمرین پرداختند. تنها تفاوت دو گروه در این بود که گروه کراتین هر روز تقریباً ۲۰ گرم منوهیدرات کراتین (۳/۰ گرم به ازای هرکیلوگرم از توده‌ی بدن) را در سه وعده مصرف می­کردند. یافته­ ها نشان داد مکمل سازی کوتاه مدت همزمان کراتین و تمرین مقاومتی تأثیری بر قدرت بیشینه­ی پرس سینه و توده­ی بدن نداشت. اما بین توده­ی بدن آزمودنی‌های گروه کراتین و دارونما تفاوت معناداری دیده شد(شیخ الاسلامی وطنی، ۱۳۸۲).
شیخ الاسلامی وطنی (۱۳۸۲) تاثیر مکمل کراتین رابر عملکرد سرعتی شناگران وهورمونها بررسی کرد به این منظور ایشان ۲۰ دانشجوی داوطلب را به صورت تصادفی به دو گروه تجربی(۱۰) نفر که روزانه ۲۰ گرم کراتین وانجام تمرینات سرعتی شنا بمدت ۶ روز و گروه کنترل که دارونما انجام تمرینات سرعتی شنا بمدت ۶روز انجام دادند. درا ین تحقیق نتایج اینچنین بود در گروه کراتین اگر چه رکوردهای شناهای ۲۵ مترو۱۰۰متر کاهش یافته بود ولی از نظر آماری معنی دار نبود اما رکورد شنای ۵۰ متر در حد معناداری کاهش یافت ودر گروه دارونما تغییرات معنی داری مشاهده نشدهمچنین هورمونهای کورتیزول ورشد بدون تغییر بود ولی هورمون تستسترون در گروه کراتین بطور معنی داری افزایش نشان داد
(شیخ الاسلامی وطنی، ۱۳۸۲).
نظام الاسلامی (۱۳۸۱) در تحقیقی تاثیر کوتاه مدت مصرف مکمل کراتین بر پاسخهای هورمونی در تمرینات مقاومتی بررسی کرد. دراین پژوهش ۱۹ دانشجوی مرد فعال با دامنه سنی ۲۲-۳۴ سال انتخاب شده و بطور تصادفی در دو گروه تجربی و شاهد قرار گرفتند گروه تجربی همراه با تمرینات مقاومتی روزانه ۳/۰گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن به مدت شش روز کراتین مصرف می­کردند وگروه شاهد همراه با تمرینات مقاومتی روزانه ۵گرم دارونما مصرف می­کردند. نتایج آماری تحقیق در سطح معنی داری a=0/05 نشان داد که هورمونهای رشد، تستوسترون وتیروکسین تحت تاثیر مصرف مکمل کراتین قرار نگرفته و تغییرات حاصل در میزان ترشح این هورمونها به علت تمرینات مقاومتی بوده است. حداکثر قدرت اندام تحتانی و توده بدن تحت تاثیر مصرف مکمل کوتاه مدت کراتین افزایش بارزی داشته است(نظام اسلامی، ۱۳۸۲).
۲-۶-۲ پژوهش­های انجام شده در زمینه کراتین در خارج از کشور
لی و همکاران (۲۰۱۱) اثر مصرف کافئین را پس از بارگیری کراتین بر عملکرد در فعالیت سرعتی تناوبی با شدت بالا بررسی نمودند. ۱۲ مرد فعال در مدت ۵ روز کراتین به مقدار ۲۰ گرم به همراه دارونما مصرف نمودند. بعد از اتمام مصرف کراتین آنها ۵ روز کافئین با دارونما مصرف نمودند. سپس آزمودنی­ها در طی ۵ روز دیگر کراتین و کافئین مصرف نمودند. بعد از هر کدام از دوره­ های مصرفی عملکرد سرعتی آنها در چند تکرار بررسی شد. آزمون شامل ۶ وهله فعالیت ۱۰ ثانیه­ای روی چرخ کارسنج با ۶۰ ثانیه استراحت بین تکرارها بود. میانگین توان، اوج توان، میزان درک تلاش (RPE) و ضربان قلب حین انجام آزمون محاسبه شد. نمونه­های خونی برای تعیین مقدار لاکتات، گلوکز و غلظت کاتکولامین­ها در فواصل معینی گرفته شد. میانگین و اوج توان در گروه کراتین و کافئین به طور معنی­داری بالاتر از دیگر شرایط بود. تفاوت معنی­داری بین RPE در شرایط مختلف مصرف کراتین- دارونما، کراتین-کافئین و کافئین-دارونما وجود نداشت. در شرایط مصرف کراتین- کافئین ضربان قلب، لاکتات و گلوکز به طور معنی داری در بیشتر وهله­های فعالیت بیشتر بود (لی و همکاران، ۲۰۱۱).
کندال و همکاران (۲۰۰۹) اثر چهار هفته تمرینات تناوبی با شدت بالا و مکمل کراتین را بر توان و ظرفیت کار بی هوازی در مردان بررسی نمودند(جف و همکاران، ۱۹۹۹). چهل و دو آزمودنی که به صورت تفریحی ورزش می­کردند به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت نمودند. آزمودنی­های به سه گروه کراتین، داورنما و کنترل تقسیم شدند. گروه کراتین روزانه ۱۰ گرم کراتین به همراه ۱۰ گرم دکستروز (dextrose) مصرف می­کرد و گروه دارونما فقط ۲۰ گرم دکستروز مصرف کردند. قبل و بعد از مکمل سازی کراتین هر آزمودنی تست اوج اکسیژن مصرفی را جهت تعیین اوج توان تولیدی روی چرخ کارسنج انجام دادند. سپس هر آزمودنی تست توان (critical power test) را انجام داد. این آزمون شامل ۳ وهله فعالیت بود که بر اساس درصدی از بار کار در اوج توان تولیدی تعیین می­شدند. تمرینات شامل ۵ ست ۲ دقیقه­ای فعالیت با یک دقیقه استراحت در بین تکرارها روی چرخ کارسنج بود. نتایج نشان داد که اوج توان در گروه کراتین به طور معنی داری افزایش یافت. اوج توان در گروه دارونما افزایش معنی داری نشان نداد اما گروه کنترل کاهش معنی داری داشت. اما ظرفیت انجام کار بی هوازی در هیچکدام از گروه ها تغییر معناداری نداشت(کندال و همکاران، ۲۰۰۹).
لو و همکاران (۲۰۰۹) اثر ۲ و ۵ روز بارگیری کراتین را بر قدرت عضلانی و توان بی هوازی ورزشکاران تمرین کرده بررسی نمودند(لاو و همکاران، ۲۰۰۹). ۷۰ مرد تمرین کرده به صورت تصادفی در دو گروه کراتین و دارونما تقسیم شدند. گروه کراتین روزانه ۲۰ گرم کراتین در چهار وعده و هر وعده ۵ گرم مصرف نمودند. اما گروه دارونما، دارونمایی با شکل و طعم مشابهی با کراتین در همان دوره مصرف نمودند. آزمونهای مربوط به قدرت و توان در روز سوم و ششم برای تعیین اثرات متفاوت بارگیری ۲ یا ۵ روز کراتین به عمل آمد. نتایج آنها نشان داد که ۵ روز بارگیری کراتین که به همراه تمرینات قدرتی انجام گیرد منجر به بهبود معنی دار توان بی هوازی متوسط (آزمون وینگیت ۳۰ ثانیه ای) و قدرت (اسکات) در مقایسه با تمرین قدرتی تنها می­گردد. اما آنها بیان کردند که ۲ روز بارگیری برای بهبود بیشتر توان بی هوازی و قدرت کافی نیست(لاو و همکاران، ۲۰۰۹).
اشلی، والتر و همکاران (۲۰۰۸) در تحقیقی تحت عنوان تأثیرات بارگیری کراتین برآستانه خستگی فعالیت الکتریکی ماهیچه­ها توسط نیروسنج در مردان دانشجو نشان دادند که یک افزایش قابل توجه در وزن شرکت کنندگان گروه Cr مشاهده شد. هم چنین این نتایج نشان می­دهد که تاثیر ناچیزی از بارگیریCr برEMG-FT بر شرکت کنندگان در این مطالعه وجود دارد
(اشلی و همکاران، ۲۰۰۸).
آرمنتانو و همکاران (۲۰۰۷) اخیرا طی پژوهش به بررسی تاثیر مصرف کوتاه مدت ۲۰ گرم مکمل کراتین طی یک دوره ۷ روزه بر اجرای ۲ دقیقه شنای روی زمین، فشار خون، عملکرد کلیه، توده بدن، آنزیم فسفوکراتین کیناز، کراتین و کراتنین سرم خون ۲۵ مرد و ۱۵ زن تمرین کرده پرداخت نتایج پژوهش نشان دهنده‌ی افزایش معنادار در میزان کراتین و کراتنین گروه کراتین نسبت به دارونما بود در حالی که در متغیرهای دیگر تفاوت معناداری گزارش نشد همچنین بیان کردند که افزایش در کراتنین را نمی‌توان دلیلی بر نارسایی کلیوی دانست(آرمنتانو و همکاران، ۲۰۰۷).
گلیستر و همکاران (۲۰۰۶) به مطالعه تاثیر مصرف ۲۰ گرم مکمل کراتین بر اجرای دویدن‌های سریع تکراری۱۵×۳۰m (با ۳۵ ثانیه استراحت) ۴۲ مرد سالم طی یک دوره زمانی ۴ روزه پرداختند آزمودنیها پس از مشابه سازی و اندازه گیری شاخص خستگی به طور تصادفی به دو گروه کراتین و دارونما تقسیم شدند که گروه کراتین روزانه ۲۰ گرم کراتین در ۴ وعده ۵ گرمی مصرف کردند که رکورد دوها، لاکتات خون و ترکیب بدنی اندازه گیری شد. یافته‌ها نشان دهنده‌ی افزایش ۷/۰ کیلوگرمی در توده‌ی بدن و کاهش ۴/۰ در توده‌ی چربی بود، در حالی که تفاوت معناداری در حداکثر میانگین زمان اجرا، و خستگی و محتوای لاکتات خون پس آزمون نسبت به پیش آزمون مشاهده نشد(گلایسر و تایمونس، ۲۰۰۶).
کرنیش و همکاران (۲۰۰۶) در پژوهشی به مطالعه تاثیر مصرف مکمل کراتین منوهیدرات بر حداکثر سرعت بازیکنان هاکی روی یخ دانشگاهی پرداختند و ۱۷ بازیکن را به صورت تصادفی در دو گروه کراتین و دارونما تقسیم کردند گروه کراتین روزانه ۳/۰ گرم بر کیلو گرم توده‌ی بدن کراتین را طی ۵ روز دریافت کردند. آزمودنیها پیش و پس از مصرف مکمل کراتین فعالیت اینتروال شامل ۱۰ ثانیه اسکی سریع بر روی نوارگردان با ۳۰ ثانیه استراحت تا رسیدن به واماندگی را انجام دادند. نمونه‌گیری برای اندازه‌گیری لاکتات خون از لاله گوش به عمل آمد و حداکثر نیرو و میانگین توان طی اکستنشن و فلکشن زانو در سه وهله با ده تکرار و ۶۰ ثانیه اندازه گیری شد. یافته‌های پژوهش نشان دهنده‌ی عدم تفاوت معنادار در زمان خستگی، توان و میزان لاکتات خون بود، اگر چه کاهش غیر معناداری در زمان خستگی گزارش شد
(کورنیش و همکاران، ۲۰۰۶).
آهمون و همکاران (۲۰۰۵) تفاوت معناداری در بررسی تجویز کوتاه مدت ۲۰ گرم مکمل کراتین بر توان بیشینه، شاخص خستگی و کاهش زمان دوی سرعت طی اجرای ۱۰ وهله آزمون ۶ ثانیه‌ای وینگیت و ۱۰ تکرار متوالی دوی ۴۰ متر بازیکنان نخبه هاکی بدست نیاورد. همچنین تفاوت معناداری در توده‌ی بدن و درصد چربی بدست نیامد اگر چه افزایش اندکی در بهبود اجرای آزمودنیها بدست آمد(اهمان و همکاران، ۲۰۰۵).
هافمن و همکاران (۲۰۰۵) پژوهشی را در رابطه با تأثیر مصرف کوتاه مدت مقادیر اندک (۶ گرم) مکمل منوهیدرات کراتین بر اجرای بیهوازی سه وهله آزمون وینگیت ۱۵ ثانیه‌ای در ۴۰ مرد فعال انجام داد. تفاوت معنا داری در توده­ی بدن، توان اوج و میانگین مشاهده نشد. همچنین، سرعت خستگی افرادی که مکمل کراتین مصرف کرده بودند در مقایسه با گروهی که دارونما مصرف کرده بودند پایین بود(هافمن و همکاران، ۲۰۰۵).
اکرسون و همکاران (۲۰۰۵) به بررسی تاثیر مصرف ۲۰ گرم کراتین طی یک دوره ۲ و ۶ روزه در توده‌ی بدن و توان بیهوازی ۶۰ نفر زن و مرد پرداختند که افزایش معناداری را در توده بدن طی بارگیری ۲ و ۶ روزه گزارش کردند، این افزایش در مردان نسبت به زنان بیشتر بود ولی معنادار نبود. در توان بی‌هوازی مردان طی بارگیری ۲ و ۶ روزه به ترتیب افزایش معناداری ۸/۲۳ و ۸/۴۹ درصدی و بطور کلی افزایش ۱۵-۱۳ درصدی در هر دو جنسیت مرد وزن گزارش شد(اکرسون و همکاران، ۲۰۰۵).
آپاستولوز و همکاران (۲۰۰۵) به مطالعه تاثیر مصرف کوتاه مدت کراتین و کربوهیدرات بر حداکثر سرعت و اجراهای متوالی ۱۰ شناگرپرداختند که تفاوت معناداری در مصرف کوتاه مدت ترکیبی کراتین – کربوهیدرات در مقایسه با کراتین بدست نیاوردند، اگر چه سرعت اجرای افزایش معناداری را در هر دو گروه نشان داد(آپوستولوس و همکاران، ۲۰۰۵).
اوکادان و کوکبل (۲۰۰۵) تأثیر مصرف ۲۰ گرم مکمل کراتین بر اجراهای متوالی(۵ وهله آزمون وینگیت ۱۵ ثانیهای با اعمال بار ۹۰ گرم بر کیلو گرم وزن بدن و فواصل استراحتی ۲ دقیقه‌ای) ۲۳ مرد تمرین نکرده را مورد مطالعه قرار دادند. پیش و ۶ روز پس از مصرف مکمل آزمون تکرار شد. یافته‌ها نشان دهنده‌ی افزایش معنادار در چهارمین وهله اجرای وینگیت ۱۵ ثانیهای گروه کراتینی و شاخص خستگی اولین وهله اجرای وینگیت ۱۵ ثانیه­ای گروه دارونما بود. در مجموع افزایش ۶/۷ درصدی طی ۵ وهله آزمون وینگیت ۱۵ ثانیه‌ای در گروه کراتینی مشاهده شد، در حالی که تفاوت معناداری در گروه دارونما دیده نشد
(اوکادان و گوکبل، ۲۰۰۵).
کنت و همکاران (۲۰۰۴) پژوهشی در رابطه با تجویز مکمل کراتین و تأثیر مصرف آن بر ژن حامل کراتین و افزایش کراتین عضلات انجام دادند. به همین منظور دو گروه به طور تصادفی انتخاب شدند. این دو گروه ۷ مرد ۲۸ تا ۳۲ ساله با توده­ی بدنی بین ۷۵ تا ۸۸ کیلوگرم بودند که یک گروه به مدت ۵ روز کراتین و گروه دیگر به مدت ۵ روز به همراه سبزی یا بدون آن دارونما مصرف کردند. یافته­ ها نشان داد حجم کراتین، فسفوکراتین و کراتین عضلات گروهی که سبزی خورده بودند در مقایسه با گروهی که سبزی نخورده بودند پائین­تر بود. به علاوه کراتین پلاسما و کراتینین ادراری در گروه در دو گروه یکسان بود. یافته­ ها ارتباط معنا داری ATP مصرف کننده­ سبزی پایین­تر بود. ظرفیت را بین مصرف کراتین و افزایش ژن حامل کراتین و ظرفیت کراتین عضله در گروه کراتین نشان داد. اما هیچ افزایش معنا داری در فسفوکراتین عضله دیده نشد. گروه دارونما از طریق بارگیری کراتین مورد آزمایش قرار گرفتند. سطح کراتین عضله­ی این گروه پس از یک روز مصرف مکمل کراتین بالا رفت. این افزایش در گروهی که سبزی خورده بودند بیشتر از گروهی بود که سبزی مصرف نکرده بودند، اما پس از ۵ روز مصرف کراتین، افزایش کراتین عضله در هر دو گروه یکسان بود(شیلینگ و همکاران، ۲۰۰۱).
آنومایسیری و همکاران (۲۰۰۴) در مطالعه تاثیر مصرف میزان اندک کراتین (۱۰ گرم) بر زمان ۵۰ متر انتهای شنای ۴۰۰ متر رقابتی کاهش معنادار زمان فعالیت را گزارش کردند. همچنین افزایش معنادار در توان بی‌هوازی و شاخص خستگی طی آزمون وینگیت پیش و پس از مصرف کراتین در گروه کنترل و تجربی مشاهده شد(آنوماسیری و همکاران، ۲۰۰۴).
چیلی بک و همکاران (۲۰۰۴) پژوهشی را در رابطه با تأثیر مصرف کوتاه مدت مکمل کراتین پس از تمرین بر سطح مقطع عضلات زنان و مردان انجام دادند آزمودنی­ها روزانه ۲/۰ گرم کراتین به ازای هر کیلو گرم از توده­ی بدن به مدت ۶ روز مصرف کردند، گروه دارونما دو روز در هفته عضو سمت چپ و گروه کراتین دو روز در هفته عضو سمت راست را تمرین دادند. برنامه­ی تمرین مقاومتی شامل تمرینات یک طرفه­ی بازوها و پاها بود. این تمرینات، بالا بردن توده­ی بدن با فلکشن آرنج و پایین آوردن آن، بالا بردن شانه و خم کردن، باز کردن، دور کردن و نزدیک کردن لگن را شامل می‌شد. یافته­ ها نشان داد که ۱- افزایش سطح مقطع عضلات خم کننده‌ی آرنج افراد تمرین کرده که مکمل کراتین مصرف کرده بودند. در مقایسه با عضلات خم کننده­ افرادی که دارونما مصرف کرده بودند بیشتر بود ۲- تفاوت معنا داری بین سطح مقطع عضله­ی بازوی گروه کراتین و دارونما وجود داشت ۳- افزایش سطح مقطع عضله­ی بازوی گروه کراتین بیشتر از گروه کنترل بود ۴- افزایش توده­ی بافت لاغر و ضعیف در گروه کراتین بیشتر از گروه کنترل بود ۵- سطح مقطع عضلات خم کننده­ بازو و توده­ی بافت ضعیف مردان گروه کراتین افزایش بیشتری را نسبت به زنان گروه مورد نظر نشان داد۶ – سطح مقطع عضلات باز کننده­ زانوی افراد گروه کراتین بیشتر از گروه دارونما بود ۷- توده­ی بافت ضعیف پاهای گروه کراتین در مقایسه با گروه دارونما افزایش بیشتری را نشان داد ۸- سطح مقطع عضلات باز کننده­ زانو و خم کننده­ بازوی اعضای گروه کراتین که تمرینات یک طرفه انجام داده بودند، در مقایسه با گروه کنترل افزایش بیشتری را نشان داد(بالسام و همکاران، ۱۹۹۴).
هاونتیدیس و همکاران(۲۰۰۳) تأثیر مصرف مکمل کراتین بر کراتین پلاسما و کراتینین ادراری همراه با تمرین بیهوازی را مطالعه کردند. گروه ها به مدت ۴ روز مکمل کراتین را با مقادیر مختلف ۱۰ گرم، ۲۵ گرم و ۳۵ گرم مصرف کردند و گروه کنترل نیز دارونما را هفتهای دو روز مورد استفاده قرار دادند. هر ۲۴ ساعت یک بار ادرار آزمودنی­ها مورد آزمایش قرار گرفت. همه‌ی گروه ها پس از پایان مکمل‌سازی ۳ بار آزمون بی‌هوازی وینگیت را با زمان ۶ دقیقه برگشت به حالت اولیه روی چرخ کار سنج انجام دادند. یافته‌های پژوهش افزایش معناداری را در توان بیشینه و میانگین مردان مصرف کننده‌ی مکمل کراتین در مقایسه با گروه دارونما نشان داد. هم چنین ارتباط معناداری بین افزایش توان بیشینه و کراتین ادراری در سه گروه دیده شد. افزایش معناداری در میزان کراتین و کراتنین ادراری گروه کراتین نسبت به گروه دارونما نیز گزارش شدافزایش ۴/۷، ۲۱، ۳۶ برابری در کراتین ادراری به ترتیب در گروه های کراتین ۱۰، ۲۵، ۳۵ گرم مشاهده شد در حالی که میزان کراتنین ادراری به طور میانیگن در گروه‌ها ۴/۲ برابر گزارش شد(هاونتیدیس و بورداس، ۲۰۰۳).
نوان و همکاران (۲۰۰۳) پژوهشی در مورد تأثیر مصرف کراتین بر میزان تحمل گلوکز و غلظت انسولین در مردان انجام دادند. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر تجویز کوتاه مدت (۵روزه) یا ۲۸ روزه‌ی کراتین بر تحمل گلوکز و عملکرد انسولین در سلامتی مردان تمرین نکرده ۲۶ تا ۳۵ سال بود. افراد به طور تصادفی به دو گروه کراتین و گروه کنترل تقسیم شده و پیش و پس از تجویز مکمل کراتین مورد آزمون قرار گرفتند. گروه کراتین روزانه ۲۰ گرم که ۵ روز اول ۵ گرم و بعد ۳ گرم به مدت ۲۸ روز مصرف کردند. گروه کنترلی محلولی شبیه گلوکز به مقدار مشابه گروه کراتین در این دوره مصرف کردند. قد، توده‌ی بدن، سن و شاخص توده­ی بدنی دو گروه پیش و پس از مکمل‌سازی مورد اندازه گیری قرار گرفت. مقدار پروتئین، چربی، کربوهیدرات و انرژی مصرفی آن­ها در ۲۸ روز مصرف مکمل در دو گروه متفاوت نبود. حجم کراتین تام دو گروه پیش از مصرف مکمل تفاوتی نداشت. یافته­ ها نشان داد پس از مصرف ۵ روزه­ی مکمل کراتین مقدار کراتین تام گروه
مصرف کننده­ کراتین در مقایسه با گروه کنترل بالاتر بود و این افزایش در گروه کراتین تا آخر۲۸ روز مصرف در حد بالایی باقی ماند. نه تنها ATPی عضلات بلکه گلیکوژن عضلانی در بین دو گروه پیش و پس از ۵ روز تا ۲۸ روز مصرف افزایش نیافت. مقدار گلوکز و انسولین پلاسما در طول آزمون تحمل گلوکز به سرعت در ۳۰ دقیقه­ی اول و به تدریج تا ۲ ساعت کاهش اساسی یافت. میانگین غلظت گلوکز پلاسمای گروه کنترل و کراتین در ۵ روز بار گیری اندازه گیری شد. کاهش گلوکز در هر دو گروه یکسان بود و هیچ تأثیر اساسی بر شدت و عمل انسولین پلاسما در دو گروه دیده نشد(موجبکا و همکاران، ۱۹۹۶).
چوالبنیسکا و مونتا (۲۰۰۳) طی پژوهشی به مطالعه تاثیر مصرف ۲۰ گرم مکمل کراتین در مدت ۷ روز بر اجرای هوازی، ظرفیت بی‌هوازی و تغییرات لاکتات خون و ضربان قلب قایقرانان نخبه پرداخت. آزمودنیها آزمون هوازی شامل فعالیت فزاینده متوالی ۳ دقیقه­ای روی ارگومتر ویژهی قایقرانی را که در تکرارهای بعدی ۵۰ وات افزایش در اجرا تا مرز خستگی و در آزمون بی‌هوازی بار ۷۰ گرم به‌ازای هر کیلو گرم از توده­ی بدن اضافه شد. نتایج نشان دهنده‌ی عدم تفاوت معنادار در برون ده حداکثر قدرت، لاکتات خون و ضربات قلب بود در حالی که آستانه لاکتات و زمان اجرا تا رسیدن به مرز خستگی با مصرف مکمل کراتین بهبود یافت(چوالبینسکا و مونتا، ۲۰۰۳).
کوکک و کارلی (۲۰۰۳) تأثیر مصرف مقادیر بالای مکمل کراتین بر ظرفیت بی‌هوازی کشتی گیران برجسته را مطالعه کردند – به همین منظور ۲۰ مرد کشتی گیر ملی ۲۷-۲۲ سال که ۸ سال عضو تیم ملی ترکیه بودند انتخاب و در دو گروه کراتین و دارونما به طور تصادفی تقسیم شدند. گروه کراتین ۵ روز و روزانه ۲۰ گرم منوهیدرات کراتین را به صورت ۵ گرم در چهار وعده همراه با ۲۵۰ میلی لیتر آب ولرم یک ساعت پیش از صبحانه ناهار و شام و یک وعده آزاد مصرف کردند. گروه دارونما به مدت ۵ روز مشابه گروه کراتین پودر شیر خشک مصرف کردند. آزمون وینگیت ۳۰ ثانیهای دو روز پیش و پس از مصرف مکمل کراتین و دارونما از دو گروه آزمودنی به عمل آمد. یافته‌ها نشان دهنده‌ی افزایش معنادار در توان بیشینه و میانگین نسبی و توده‌ی بدن در پیش آزمون کشتی گیران نسبت به پس آزمون بود.
بیور و همکاران (۲۰۰۳) در پژوهشی تجویز روزانه ۳/۰ گرم کراتین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به مدت ۶ روز بر عملکرد دویدن زیر بیشینه ۱۵ فوتبالیست زن و مرد دانشگاهی را مورد مطالعه قارردادند. نتایج پژوهش نشان دهنده‌ی عدم تفاوت معنادار در زمان خستگی و سطح لاکتات خون بود اگرچه میزان لاکتات خون زنان کاهش غیر معناداری را نشان داد. همچنین تفاوت معناداری در توده‌ی بدن در مردان وجود داشت که این افزایش نسبت به زنان معنادار بود(بیور و همکاران، ۲۰۰۳).
کنتو همکاران (۲۰۰۳) در پژوهشی تأثیر مصرف کراتین بر اجرای عضلانی دانش آموزان دختر را مطالعه کردند. گروه کراتین روزانه ۵ گرم کراتین را در چهار وعده به صورت محلول مصرف کردند. این برنامه تا ۵ روز ادامه داشت. عملکرد عضلات چهار سر ران آزمودنی­ها به هنگام انجام انقباضات بیشینه درون گرا پیش و پس از مکمل سازی کراتین مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها نشان دهند‌ه‌ی افزایش در میانگین قدرت عضلات چهار سر به هنگام یک تکرار بیشینه بود، در حالی که تفاوت معناداری در گروه دارونما و کنترل به چشم نخورد. هم چنین میانگین قدرت عضلات به هنگام فلکشن زانو افزایش معناداری را در گروه کراتین نشان داد. نتیجه این که افزایش معناداری در قدرت عضلات چهار سر ران زنان به هنکام مکمل‌سازی کراتین دیده شد و توده­ی بدون چربی بدن آزمودنیها افزایش یافت. هم چنین کاهش معناداری در اوج گشتاور نیرو به هنگام آزمون ۵۰ تکرار دیده شد
(بمبن و همکاران، ۲۰۰۱).
دیلکلوز و همکاران (۲۰۰۳) تأثیر مکمل کراتین را بر اجرای دو سرعت تناوبی در ۹ ورزشکار تمرین کرده مورد مطالعه قرار دادند. آزمودنی­ها به دو گروه کراتین و دارونما تقسیم شدند. گروه کراتین به مدت ۷ روز، مکمل کراتین منوهیدرات را به مقدار ۵/۰ گرم به ازای هر کیلوگرم از توده‌ی بدن مصرف کردند. گروه دارونما نیز مشابه گروه کراتین دارونما را مصرف کردند. برنامه‌ی آزمون شامل دو سرعت ۴۰ متر بود که سرعت دویدن در مجموع مسافت گزارش می­شد. هیچ ارتباط معناداری بین سرعت دوندگان و مسافت پیموده شده بین شروع و پایان ۴۰ متر دیده نشد(دل کلوس و همکاران، ۲۰۰۳).
وان لون و همکاران (۲۰۰۳) تأثیر مصرف طولانی مدت مکمل کراتین بر تغذیه­ی انتخابی و اجرای دوندگان استقامتی را مورد مطالعه قرار دادند. این دوندگان به طور تصادفی در دو گروه دارونما و کراتین قرار گرفتند. گروه کراتین به مدت ۵ روز، روزانه ۲۰ گرم و گروه‌دارونما پس از ۵ روز مصرف دارونما به مدت ۶ هفته روزانه ۸ گرم کراتین مصرف کردند. مصرف کوتاه مدت و بلند مدت کراتین افزایشی را در اجرای دوهای تناوبی سرعتی بیشینه روی چرخ کار سنج نشان داد. اما مصرف کوتاه مدت و طولانی مدت کراتین تأثیری بر ظرفیت اکسیداتیو عضلات و کل بدن و هم چنین تأثیری بر اجراهای طولانی مدت نداشت. افزایش توده­ی بدن و توده­ی بدون چربی در افرادی که به مدت ۶ هفته کراتین مصرف کرده بودند دیده شد. این یافته­ ها نشان داد مصرف بلند مدت کراتین تأثیری بر تمرین استقامتی و یا ظرفیت اکسیداتیو عضلات و کل بدن نداشت(بهرامی، ۱۳۸۸).
کلیداف[۱۰] و همکاران (۲۰۰۲) آثار کوتاه مدت مصرف مکمل کراتین بر اجرای پرس سینه ایزومتریک را در افراد تمرین کرده مقاومتی مورد پژوهش قرار دادند. هدف پژوهش مطالعه آثار مصرف مکمل کراتین بر تولید نیرو در طول اجرای یک پرس سینه ایزومتریک در افراد تمرین کرده مقاومتی بود. در این پژوهش ۳۲ آزمودنی به صورت تصادفی به دوگروه کراتین و دارونما تقسیم شدند. گروه کراتین به مدت ۵ روز، روزانه ۲۰ گرم کراتین را به همراه ۱۸۰ گرم دکستروز مصرف می­کردند. گروه دارونما نیز در طول این مدت هرروز۲۰ گرم دکستروز مصرف می­کردند. آزمودنیها قبل و بعد از مصرف مکمل در آزمونهای پرس سینه ایزومتریک (۵ انقباض ایزومتریک بیشینه) و ترکیب بدنی شرکت کردند. نتایج پژوهش نشان داد ۵ روزمصرف مکمل کراتین به افزایش حداکثر نیرو و کل نیرو منجر شد. همچنین وزن بدن و توده وزن بدون چربی در گروه کراتین نسبت به گروه دارونما افزایش یافته بود(کیلداف و همکاران، ۲۰۰۲).
ریکو[۱۱] و همکاران (۲۰۰۲) آثارمصرف مکمل کوتاه مدت کراتین بر اکسیژن دریافتی و زمان اجرا در طول تمرین تناوبی شدید را بررسی کردند. در این پژوهش ۱۴ آزمودنی مرد به صورت تصادفی به دو گروه کراتین (۷ نفر) و دارونما (۷ نفر) تقسیم شدند. گروه کراتین به مدت ۵ روز روزانه ۲۰ گرم کراتین مصرف کردند. اکسیژن دریافتی و زمان اجرا در یک دوره تمرینهای تناوبی شدید روی دوچرخه کار سنج تا واماندگی قبل و بعد ازمصرف مکمل کراتین اندازه گیری شد. نتایج پژوهش حاکی از افزایش اکسیژن دریافتی و زمان اجرا در گروه کراتین هنگام تمرینهای تناوبی شدیدروی دوچرخه تا واماندگی می­باشد (ریکو سانز و مندز، ۲۰۰۲).
گوتشالک[۱۲] و همکاران (۲۰۰۲) پژوهشی در مورد تاثیر مکمل کراتین بر عملکرد افراد مسن انجام دادند. در این تحقیق ۱۸ مرد مسن با میانگین سنی ۵۹ تا ۷۲ سال که از نظر فعالیت در سطح طبیعی بودند در دو گروه کراتین(۱۰ نفر) و دارونما (۸ نفر) تقسیم شدند و بعد از سه هفته دوره آشنایی با حرکات و وزنه ها، گروه کراتین در۷ روز روزانه۳ /۰ گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن کراتین مصرف کردند. نتایج پژوهش نشان داد که گروه کراتین در مقایسه با گروه دارونما افزایش معنی داریP<0. 05 به ترتیب در توده بدن(kg86/1، kg01/1-)، توده بدون چربی (kg22/2، kg00/0)، حداکثرقدرت دینامیکی (۷ تا ۸%، ۱ تا ۲%) حداکثر قدرت ایزومتریکی (۵ تا ۱۵%، ۱ تا ۶%)، میانگین توان اندام تحتانی(۱۱%، ۰%) داشته است و هیچگونه اثر جانبی مشاهده نشد. پس بطور کلی این اطلاعات نشان داد که مصرف مکمل کراتین در ۷ روز می ­تواند عملکرد عضلانی را در افراد مسن بدون داشتن اثر جانبی بهبود بخشد(گاتشالک و همکاران، ۲۰۰۲).
ایز کوایردو[۱۳] و همکاران (۲۰۰۲) تاثیر کراتین (۲۰ گرم در روز و به مدت ۵ روز) بر روی قدرت بیشینه، تولید توان عضلانی در حین دوره­ های تمرین با برون ده توانی بالا، دوهای سرعتی (تکراری) و استقامت بازیکنان هندبال، مورد بررسی قرار دادند. ۱۹ هندبالیست بصورت تصادفی در دو گروه کراتین (۹ نفر) و شبه دارو (۱۰ نفر) قرار داده شدند. قبل و بعد ازمصرف مکمل آزمودنیها یک تکرار بیشینه اسکات و پرس سینه، تست پریدن قبل و بعد از تمرینات اسکات و تست دوهای سرعت تکراری را انجام دادند. مصرف مکمل کراتین بطور معنی داری توده بدن را افزایش داد (از ۸± ۴/۷۹ به ۸±۸۰ کیلوگرم)، تعداد تکرارها تا رسیدن به خستگی و مقدار کلی برون ده متوسط توان در پرس سینه و اسکات و همچنین متوسط زمان دویدن در حین ۵ متر اول در دوهای تکراری ۱۵ متری (به میزان ۳درصد)بهبود یافت، در حالیکه هیچ تغییری درقدت، سرعت دویدن ویا توده بدنی گروه شبه دارو مشاهده نگردید(ایزکوئردو و همکاران، ۲۰۰۲).
ولک[۱۴]۲ و همکاران (۲۰۰۱) پژوهش درباره پاسخهای فیزیولوژیکی به تمرین کوتاه مدت در هوای گرم پس از بارگیری کراتین انجام دادند. هدف این پژوهش، ارزیابی تاثیرمصرف مکمل کراتین بر پاسخهای قلبی و عروقی، کلیوی، گرمایی و هورمونی به تمرین به مدت ۳۵ دقیقه در یک محیط گرم بوده است. در این پژوهش ۲۰ نفر به صورت تصادفی به دو گروه کراتین
(۱۰ نفر) و دارونما (۱۰ نفر) تقسیم شده اند. گروه کراتین به مدت ۷ روز هر روز ۳/۰ گرم کراتین به ازای هر کیلو وزن بدن مصرف کردند. هر دو گروه قبل و بعد از مکمل سازی در یک دوره تمرین ۳۵ دقیقه­ای شامل کار بر روی دوچرخه با شدت ۶۰ الی ۷۰% vo2max که همراه بود با ۳ دوره دو سرعت ۱۰ ثانیه­ای در محیطی با دمای ۳۷ درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی ۸۰%، شرکت کردند. نتایج پژوهش نشان می­دهد وزن بدن در گروه کراتین افزایش یافت اما ضربان قلب، فشار خون، مقدار عرق در پاسخ به تمرین، درجه حرارت مقعدی، سدیم، پتاسیم و کراتینین دفعی در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. کراتینین سرم در گروه کراتین بالاتر بود اما در محدوده نرمال باقی ماند. کورتیزول، آلدسترون، رنین، آنژیوتانسین I و II افزایش معنی داری را در هر دو گروه نشان دادند. اوج توان در طول سه دوره دو سرعت بعد از مصرف مکمل بهبود یافت. هیچگونه عارضه جانبی مانند گرفتگی عضلانی در طول دوره مصرف مکمل و تمرین مشاهده نشد(وولک و همکاران، ۲۰۰۱).
اسچایلینگ[۱۵]۱ و همکاران (۲۰۰۱) عوامل سلامتی و ارتباط آن با مصرف طولانی مدت کراتین را ارزیابی کردند و در این تحقیق گذشته نگر ۲۶ آزمودنی(۱۸ مرد و ۸ زن) که از رشته­های مختلف ورزشی انتخاب شده بودند، آزمایش شدند. نتایج تحقیق هیچگونه آسیب، گرفتگی و یا عارضه جانبی دیگری در عضلات نشان نداد. فقط پروتئین و کراتین تام تغییر کردند که پس از مدتی به وضعیت اولیه برگشتند. نتیجه کلی این بود که مکمل کراتین بر سلامتی اثر منفی ندارد(راک ول و همکاران، ۲۰۰۱).
راکول[۱۶]۲ و همکاران (۲۰۰۱) پژوهشی انجام دادند که هدف آن مطالعه آثار مصرف مکمل کوتاه مدت کراتین در طول یک دوره محدودیت انرژی دریافتی بر کراتین عضلات، اجرای تمرین (۱۰ دو سرعت ۶ ثانیه­ای با استراحت ۳۰ ثانیه­ای بین آنها)، تعادل نیتروژن و ترکیب بدنی در ورزشکاران مقاومتی بوده است. هر دو گروه کراتین و دارونما تحت یک برنامه رژیم غذایی شامل ۱۸ کیلوکالری انرژی به ازای هر کیلو وزن بدن در روز (۷/۵۴% کربوهیدرات، ۲۴% چربی، ۳/۲۱% پروتئین) به مدت چهار روز قرار گرفتند. گروه کراتین علاوه بر این برنامه غذایی، روزانه ۲۰ گرم کراتین را هم مصرف می­کردند. نتایج پژوهش نشان می­دهد وزن و درصد چربی بدن در هر دو گروه یکسان کاهش یافته است. درصد توده بدون چربی در گروه دارونما بیشتر از گروه کراتین کاهش یافت اما نیتروژن ادراری دو گروه به یک اندازه کاهش داشته است. کل کراتین (cr) و فسفوکراتین (Pcr) عضله افزایش معنی داری را در گروه کراتین نشان داد. (۱۶-۱۵%) اما در گروه دارونما هیچ تغییری نداشته است. عملکرد در گروه کراتین افزایش و در گروه دارونما کاهش داشته است(راک ول و همکاران، ۲۰۰۱).
نیلسون[۱۷] و همکاران (۲۰۰۱) در پژوهشی که هدف آن مطالعه تاثیر بارگیری کراتین بر بیش جبرانی گلیکوژن بوده، ۱۲ مرد سنین ۱۹ تا ۲۸ سالگی را تحت دو پروتکل استاندارد بارگیری گلیکوژن عضله در دو مرحله قبل و بعد ا ز بارگیری کراتین (۵ روز هر روز ۲۰ گرم) قرارا دارند. قبل و بعد از هر مرحله بارگیری گلیکوژن، بافت برداری عضلانی در مورد آنها انجام شد. نتیجه اجرای اولین پروتکل افزایش ۴ درصدی گلیکوژن تمام عضله بوده و در حالی که با اجرای دومین پروتکل بارگیری کراتین که به مدت پنج روز وهر روز به مقدار ۲۰گرم انجام شد. افزایش ۵۳ درصدی گلیکوژن تمام عضله بارز شد. درمجموع، افزایش گلیکوژن تمام عضله بعد از بارگیری کراتین تا حد زیادی بیش از افزایش آن قبل از بارگیری کراتین بود(نلسون و همکاران، ۲۰۰۱).
ایندی و هسپل[۱۸] (۲۰۰۱) اثر کوتاه مدت کراتین مونوهیدرات(CrH2o) توأم با تمرینات مقاومت شدید را روی هورمونهای کورتیزول، تستوسترون و رشد مورد مطالعه قرار دادند. نتایج حاصله از این تحقیق نشان داد که افزایش هورمون رشد در هر دو گروه (کراتین و شبه دارو) یکسان و دو تغییر حاصل در ترشح این هورمون در نتیجه تمرینات مقاومتی شدید بود، نه در اثرمصرف مکمل کراتین. کورتیزول سرم در زمان بازیافت در گروه کراتین نسبت به گروه شبه دارو تمایل به افزایش داشت و در کل چنین نتیجه گیری شد که تمرینات مقاومتی شدید توأم با مصرف مکمل کراتین روی پاسخ هورمونهای مذکور تأثیری ندارد(ایندی و هسپل، ۲۰۰۱).
پرین[۱۹] و همکاران (۲۰۰۱) آثار بارگیری کراتین را بر اجرای وهله­های سریع در یک جلسه تمرین طولانی مدت مطالعه کرده اند. هدف پژوهش مذکور این بود که آیامصرف مکمل کوتاه مدت کراتین می ­تواند موجب افزایش اجرای وهله­های سریع و تکراری در طول یک جلسه تمرین ۸۰ دقیقه­ای شود. در این پژوهش ۱۴ مرد فعال به صورت تصادفی به دو گروه کراتین (۷ نفر) و دارونما (۷ نفر) تقسیم شدند. گروه کراتین هر روز ۲۰ گرم مونوهیدرات کراتین را به مدت ۵ روز مصرف کردند. کل کار انجام شده، حداکثر توان و غلظت Pcr و cr عضلات در حال استراحت قبل و بعد از بارگیری کراتین اندازه گیری شود. نتایج پژوهش نشان داد کل کار انجام شده (۶/۰) حداکثر توان و غلظت عضلانی cr و Pcr استراحتی (cr 9/84% و Pcr 5/12%) بعد از بارگیری کراتین تا حد چشمگیری افزایش یافت(پریین و همکاران، ۲۰۰۱).