تأثیرات اجتماعی[37]
تصویر درباره جامعه شناسی و علوم اجتماعی

– منافع حاصل از فعالیت های جسمانی را به دوستان و خانواده توضیح بدهید و از آنها بخواهید که از شما حمایت کنند.
– از دوستان و اعضای خانواده تان بخواهید که با شما ورزش کنند.
– با افرادی که از نظر جسمانی فعالند طرح دوستی ایجاد کنید تا بتوانید با آنها ورزش کنید. حمل و نقل[38]

– پیاده روی کردن و بالا رفتن از پله را انجام دهید. مشغله خانوادگی[39]

– در هنگام نگهداری از بچه به پیاده روی بپردازید.
– روش هایی را پیدا کنید که در نزدیک خانه بتوانید به فعالیت بپردازید، مثلاً بازی تنیس یا دوچرخه سواری درون حیاط منزل فقدان مهارت[40]

– فعالیت هایی را انتخاب کنید که نیاز به مهارت نداشته باشند، مانند: جاگینگ، پیاده روی و پله رفتن
– با دوستانی ورزش کنید که بتوانند به افزایش مهارت شما کمک کنند. فقدان منابع و امکانات[41]

– فعالیت هایی را انتخاب کنید که نیاز به حداقل تجهیزات و امکانت داشته باشد، مانند: طناب زدن، لی لی کردن، پیاده روی و… فقدان انگیزه[42]

– برای خودتان تعهد ایجاد کنید که فعالیت بدنی را به طور منظم و به عنوان بخشی از برنامه هفتگی خود داشته باشید.
– سعی کنید به یک گروه ورزش، باشگاه یا کلاس ورزش ملحق شوید. فقدان انرژی[43]

– برنامه فعالیت بدنی خود را در روز، هفته یا وقتی قرار دهید که شما احساس پرانرژی تری دارید.
– به خودتان القا کنید که اگر فعالیت بدنی انجام دهید سطح انرژی شما افزایش پیدا خواهد کرد و آنرا امتحان کنید.

2-17- پیشینه پژوهش
در زمینۀ شناسایی عوامل بازدارندۀ مشارکت زنان در ورزش، تحقیقات متعددی در داخل و خارج انجام گرفته که برخی از آنها به شرح زیر می باشد:
2-17-1- تحقیقات انجام شده در ایران
احساسی (1376) در پژوهش تحت عنوان «عوامل محدود کننده فعالیت های ورزشی دانش آموزان ایرانی و انگلیسی» مشخص شد که زنان برای فعالیت های جسمانی، موانع بیشتری نسبت به مردان دارند. نتایج این تحقیق علل حضور نیافتن زنان را در فعالیت های ورزشی چنین ذکر می کند: نداشتن یار کافی برای مشارکت در فعالیت های ورزشی، تعهدات خانوادگی، کمی اطلاعات، خجالتی بودن، کمبود وسیله نقلیه و ناتوانی جسمی، همچنین بیان شده است که در زنان با تحصیلات بالاتر، موانع کمتری به عنوان مشکل وجود دارد.
باقرزاده (1379) در پژوهشی که علل عدم شرکت دانش آموزان دختر در فعالیت های ورزشی فوق برنامه مقاطع متوسطه شهرستان تربت حیدریه را مورد بررسی قرار داد، موانع مشارکتشان در فعالیت های ورزشی عبارت بوده از: کمبود فضا، امکانات و تجهیزات لازم با 87%، عدم توجه مسئولین به ورزش دختران با 84%، نامناسب بودن وقت فعالیت اماکن ورزشی با 81% و… از عمده ترین موانع مشارکت دختران بوده است و اشتغال به سایر فعالیت ها و عدم سلامتی جسمانی به ترتیب با 30% و 22% از کمترین اهمیت برخوردار بودند.
بهرام فر (1379) در پژوهشی روی دانشجویان دختر دانشگاه آزاد، مهمترین مانع ورزش کردن را مسائل و مشکلات فرهنگی با 27 درصد اعلام کرده است، موانع دیگری همچون مشکلات مالی و اقتصادی، عدم توجه مسئولان، کمبود وسایل، مشکلات درسی، بی اطلاعی از اوقات فراغت بوده اند. همچنین در حدود 2 درصد از پدران و مادران مخالف ورزش کردن فرزندانشان بوده اند.
عکس مرتبط با اقتصاد
صفانیا (1380) علت نپرداختن دانشجویان دختر دانشگاه های آزاد اسلامی کشور به ورزش را مشغله زیاد کاری، نبود وسایل و امکانات، اولویت داشتن مسائل دیگر و عادت داشتن به تنبلی و بی حوصلگی عنوان کرده است.
تندنویس (1381) در پژوهشی تحت عنوان: «جایگاه ورزش در گذراندن اوقات فراغت زنان ایرانی» از عمده ترین دلایل نپرداختن زنان 20-65 ساله شهری ایران به فعالیت های ورزشی را کمبود وقت، عادت نداشتن به ورزش و نبود امکانات عنوان کرده است و همچنین نتایج تحقیق نشان می دهد که بین سطح تحصیلات و پرداختن به فعالیت های ورزشی ارتباط مستقیم وجود دارد، بنابراین می توان گفت که با افزایش سطح تحصیلات، آگاهی از منافع فعالیت های ورزشی زیاد شده در نتیجه مشارکت افزایش می یابد.
مجتهدی (1381) علل عدم گرایش دانش آموزان دختر و پسر سراسر کشور را کمبود امکانات، منع والدین، سخت گیری والدین در مورد ورزش دختران، خجالتی بودن و نداشتن مهارت ورزشی ذکر کرده است.
احسانی و عزب دفتران (1382) عوامل بازدارنده مشارکت دختران دانشجوی دانشگاه آزاد خوراسگان در فعالیت های ورزشی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند که مهمترین عوامل را نبود امکانات، عوامل اجتماعی، وسیله نقلیه و… ذکر کرده اند.
سلامی و همکارانش (1383) در تحقیقی دیگری که بر روی موانع مشارکت بانوان در فعالیت های ورزشی در ایران انجام شد مشخص گردید که عدم مشارکت بانوان در فعالیت های ورزشی به دلیل عوامل جسمانی نظیر بیماری ها، معلولیت ها و چاقی،

برای دانلود متن کامل پایان نامه به سایت 40y.ir مراجعه نمایید.
عوامل روانی که شامل بی حوصلگی، اضطراب، افسردگی، بی علاقگی و بی انگیزگی، عوامل مربوط به نگرش خانواده، وضعیت اقتصادی و شرایط فیزیولوژیک و دسترسی فضا و عوامل اجتماعی و فرهنگی می باشد.
نتیجه تصویری برای موضوع افسردگی
در پژوهشی که حسن زاده و همکاران (1384) چگونگی پرداختن به فعالیت های ورزشی را در میان اقشار مختلف اجتماعی شهر مشهد (پزشکان، فرهیختگان، دانشجویان، کارمندان دولت، زنان خانه دار 276=n و مشاغل آزاد انجام دادند، بزرگترین مانع بر سر راه پرداختن به ورزش و فعالیت وجود محدودیت زمانی گزارش شده است و نداشتن انگیزه در مرتبه بعدی قرار داشته است.
حامدی نیا و همکارانش (1385) در پژوهشی که «موانع زنان 20 تا 50 ساله شهرستان سبزوار در فعالیت های ورزشی» را بررسی کردند مهم ترین موانع شرکت بانوان در فعالیت های ورزشی به ترتیب عبارت بودند از: اولویت دادن به مسائل دیگر در وقت آزاد با (43%) درصد، نداشتن همراه یا دوست برای ورزش کردن (31%) درصد، کمبود وقت (6/29%) درصد، بی حوصلگی و تنبلی (29%) درصد، بالا بودن حق ثبت نام باشگاه ها (7/26%* درصد، عادت نداشتن به ورزش (26%) درصد، عدم وجود باشگاه های ورزشی مخصوص بانوان (25%) و عدم استفاده از مربیان متخصص و تحصیل کرده با (24%) درصد از اصلی ترین موانع بوده اند.
کشکر (1385) نیز در همین سال محدودیت های حضور زنان در فعالیت های ورزشی تفریحی در شهر تهران را شناسایی کرد که زنان موانع ساختاری را مهمترین عامل در شرکت نکردنشان در فعالیت های ورزشی ذکر کرده اند و موانع فردی و بین فردی تأثیر کمتری در عدم شرکت بانوان در فعالیت های ورزشی داشته است.
رحمانی و همکارانش (1385) در پژوهشی تحت عنوان نقش ورزش در گذراندن اوقات فراغت دانشجویان و در بررسی موانع ورزش دانشجویان دختر دانشگاه تاکستان نشان دادن که مشغله زیاد کاری تنبلی و بی حوصله و عادت نداشتن به ورزش و از طرفی دیگر نبود امکانات و تأسیسات و مسائل و مشکلات اجتماعی، نداشتن تفکر تفریحی و مشغله زیاد، را از مهمترین موانع ذکر کرده اند.
در پژوهشی که مظفری و همکارانش (1387) تحت عنوان «توصیف نگرش و گرایش مردم به فعالیت های حرکتی و ورزشی» در کشور انجام دادند که 6130 زن مورد نمونه گیری مهمترین دلایل عدم مشارکتشان در فعالیت های حرکتی و ورزشی را به ترتیب: عقب ماندن از کارهای روزانه (12%)، در دسترس نبودند اماکن ورزشی (9%)، عادت نداشتن (7/6%) و مشکلات مالی با (6%) اعلام کردند.
نادریان و هاشمی (1388) در پژوهشی تحت عنوان «عوامل بازدارنده مشارکت ورزشی زنان کارمند شهر اصفهان» انجام دادند که، نتایج تحقیق نشان داد عوامل فرهنگی اجتماعی بیشترین تأثیر را در عدم مشارکت ورزشی زنان دارد. مشغلۀ کاری زیاد، اولویت قرار دادن کار نسبت به ورزش و اهمیت ندادن مدیران به ورزش زنان از جمله عواملی هستند که مشارکت ورزشی زنان را با مشکل مواجه می کنند.
دارایی (1388) نیز در بررسی عوامل فرهنگی مؤثر بر گرایش به فعالیت های ورزشی در زنان 25-40 ساله شهر تهران، زنان علت عدم حضورشان در فعالیت های ورزشی را سنت های فرهنگی غلط حاکم بر جامعه، خانواده و اجتماع ذکر کرده اند و همچنین عواملی نظیر، عدم آشنایی با ورزش به عنوان یکی از راه های پیشگیری از بیماری های جسمانی و کم توجهی مسئولین به امر ورزش زنان از دیگر دلایل عدم شرکتشان در فعالیت های ورزشی بوده است.
میرغفوری و همکارانش (1388) در پژوهشی که تحت عنوان «مسائل و مشکلات مؤثر بر مشارکت زنان در فعالیت های ورزشی» و به صورت موردی روی دختران دانشجوی دانشگاه یزد انجام دادن مهمترین موانع را، اجتماعی، فرهنگی، شخصی، خانوادگی و امکاناتی- اقتصادی ذکر کرده اند.
کشاورز (1388) در پیمایشی که روی 70 نفر از زنان کارگر در کارخانجات پاکدشت انجام داد نتایج به شرح ذیل بدست آمد: اکثریت زنان موانع زمانی (از جمله، ساعت کاری زیاد، نداشتن فرصت کافی در ساعت فراغت از کار و..) و بیش از نیمی از آنان موانع مکانی (در دسترس نبودن مکان های ورزشی مختص زنان، نبود امکانات ورزشی و…) و برخی از زنان موانع فردی (از جمله خستگی، تنبلی، بی حوصلگی و نداشتن انگیزه) را بعنوان اصلی ترین موانع انجام ورزش زنان کارگر ذکر نمودند.
رستمی (1389) عوامل بازدارنده مشارکت زنان کارمند دانشگاه تربیت معلم سبزوار در فعالیت های ورزشی را مورد بررسی قرارداد که مهمترین عوامل شرکت نکردن زنان در فعالیت های ورزشی به ترتیب شامل: علاقه نداشتن به ورزش، اجبار به شرکت در فعالیت هایی که خانواده آن را مناسب می داند و نداشتن اعتماد بنفس کافی بوده است.
در پژوهشی کریمیان و همکارانش (1390) تحت عنوان: «تعیین الگوی عوامل بازدارنده از مشارکت در فعالیت های ورزشی کارکنان بیمارستان های آموزشی شهر اصفهان براساس مدل سلسله مراتبی اوقات فراغت». در این پژوهش 345 نفر به عنوان نمونه آماری بودند که 53% را کارکنان زن شامل می شد، به ترتیب عوامل ساختاری، عوامل فردی و در نهایت عوامل بین فردی از موانع اصلی بودند و در عوامل ساختاری، عوامل اقتصادی بیشترین نقش را در عدم مشارکت بانوان به فعالیت های ورزشی داشته است.
شریعتی و همکارانش (13980) موانع دانش آموزان دختر شهر مشهد برای شرکت در فعالیت های ورزشی را شناسایی کردند که موانع اقتصادی و تسهیلاتی از مهمترین مشکلات به شمار می آمدند و موانع شخصی، فرهنگی و خانوادگی در درجات بعدی قرار داشتند.
2-17-2- تحقیقات انجام شده در خارج از ایران
در تحقیقی که کیم[44] (1834) موانع شرکت کردن دانشجویان دختر در فعالی
ت های جسمانی در دانشگاه آلمریا اسپانیا انجام داد مشخص شد که موانع بیرونی بیشتر از موانع داخلی در عدم شرکتشان مؤثر بوده اند که از مهمترین موانع خارجی، کمبود وقت، فشار و خستگی ناشی از کار یا مطالعه، نبود امکانات ورزشی در نزدیکی یا مناسب نبودن آنها برای ورزش کردن و عدم حمایت های اجتماعی بوده است.
تاپی[45] و همکارانش (1989) در پژوهشی موانع دانش آموزان دختر دبیرستانی را در فعالیت های ورزشی مورد بررسی قرار دادند که مهمترین موانع ورزش کردن آنان، فقدان زمان، مناسب نبودن هوا (شرایط آب و هوایی) و عدم میل علاقه به ورزش کردن بوده است.
در پژوهشی که بوث[46] و همکارانش (1997) موانع فعالیت های جسمانی را در میان زنان 18 تا 78 ساله استرالیایی بررسی کردند که مهمترین موانع شامل: فقدان زمان، فقدان انگیزه و نگهداری از فرزند را گزارش کرده اند.
در پژوهش شاین[47] و همکارانش (1999) موانع شرکت در فعالیت های جسمانی و وضعیت اجتماعی- اقتصادی در میان زنان 16 تا 74 ساله انگلیسی را بررسی کردند که مشخص شد که فقدان زمان، کمبود تسهیلات ورزشی، انگیزه پایین و بیماری از مهمترین موانع زنان بوده و همچنین مشخص شد که فقدان انگیزه و فقدان زمان ارتباط مثبتی با درآمد دارد (بدین معنی است که زنانی که از نظر درآمد در سطح پایین بودند از انگیزه پایین برخوردار بوند و بالعکس) در حالیکه بیماری یا ناتوانی جسمی و فقدان حمل و نقل ارتباط منفی با سطح درآمد داشتند.
جیمز و رایمر[48] (2000) محدودیت های حضور زنان آفریقایی را در فعالیت های ورزشی بررسی کردند. مهمترین موانع آنان را هزینه بالا و مشکلات حمل و نقل ذکر کرده اند.
الیسون[49] (2001) در پژوهشی با عنوان، کشف موانع فعالیت های جسمانی در میان دختران نوجوان که در تورنتو، کاندا انجام داد مهمترین فاکتورهای ایجادکننده مشکل برای دختران را چنین ذکر کرده است: فقدان زمان، مشغله های کاری، تأثیر و حمایت دیگران (عدم حمایت والدین، الگوها و معلمان)، نگرانی در مورد ایمنی، عدم دسترسی به تسهیلات ورزشی و هزینه استفاده از آنها.
سورنسن[50] (2002) در پژوهشی که موانع زنان بزرگسال نروژی را در فعالیت های ورزشی اوقات فراغت مورد بررسی قرار داد، موانع مربوط به سلامتی (مشکلات جسمانی، بیماری ها و…) از مهمترین بودند و موانع عملی (عدم علاقه به فعالیت بدنی، عدم اطلاع از فواید فعالیت های بدنی) از کمترین اهمیت برخوردار بودند و همچنین در این پژوهش مشخص شد که موانع بهداشتی، سلامتی، شناختی و موانع عاطفی با افزایش سن بیشتر می شود.
در پژوهشی جنیفر[51] (2002) با عنوان: درک موانع و فواید فعالیت های جسمانی را در بین دختران دبیرستان سین سیناتی اوهایو انجام داد، نبود زمان، پرداختن به امور دیگر، خستگی و عدم انگیزه ذکر کرده است.