• در مورد کشتی هایی که در تملک یک دولت متعاهد می باشند و جهت مقاصد تجاری استفاده می شوند، هر دولت باید تابع صلاحیت مقرر در ماده (۹) باشد و باید از تمامی دفاعیات بر مبنای وضعیت خود به عنوان دولت حاکم صرف نظر کند.

ماده ۱۲
این کنوانسیون جانشین هر کنوانسیون بین المللی لازم الاجراء یا مفتوح برای امضاء، تصویب یا الحاق در تاریخی که کنوانسیون برای امضاء مفتوح می شود فقط تا حدی که چنین کنواسیون هایی با آن در تعارض باشند خوهد شد، با این حال، هیچ یک از مفاد این ماده بر تعهدات دولت های متعاهد در مقابل دولت های غیرمتعاهد که از چنین کنوانسیون های بین المللی ناشی می گردد، تأثیری نخواهد داشت.

ماده ۱۲ مکرر (اول)
مقررات موقتی
مقررات موقتی ذیل در مورد دولتی مجری خواهد بود که در زمان بروز سانحه هم متعاهد به این کنوانسیون است و هم متعاهد به کنوانسیون مسئولیت ۱۹۶۹:
الف- هر گاه سانحه ای موجب خسارت آلودگی در حوزه شمول این کنوانسیون گردد، در صورتی و تا حدودی که مسئولیتی بر اساس کنوانسیون مسئولیت ۱۹۶۹ پدید آید، مسئولیت ناشی از این کنوانسیون مرتفع می گردد.
ب- هر گاه سانحه ای موجب بروز خسارت آلودگی در حوزه شمول این کنوانسیون گردد، و دولت مورد نظر هم متعاهد به این کنوانسیون و هم متعاهد به کنوانسیون بین المللی تأسیس صندوق بین المللی برای جبران خسارت آلودگی نفتی (۱۹۷۱) باشد، مسئولیت باقیمانده پس از اعمال بند فرعی (الف) این ماده فقط تا میزانی مطابق با این کنوانسیون به قوت خود باقی خواهد بود که خسارت آلودگی پس از اعمال کنوانسیون ۱۹۷۱ مزبور، همچنان جبران نشده باقی بماند.
ج- در اجراء بند (۴) ماده (۳) این کنوانسیون، عبارت «این کنوانسیون» باید به گونه ای تفسیر شود که حسب مورد به این کنوانسیون یا به کنوانسیون مسئولیت ۱۹۶۹ اشاره نماید.
د- در اجراء بند (۳) ماده (۵) این کنوانسیون، کل مبلغ موجودی صندوقی که باید افتتاح شود به میزان مسئولیتی که طبق بند فرعی (الف) این ماده رفع شده تلقی می گردد، کاهش خواهد یافت.
ماده ۱۲ مکرر (دوم)
مقررات نهایی
مقررات نهایی این کنوانسیون عبارتند از مواد (۱۲) تا (۱۸) پروتکل ۱۹۹۲ جهت اصلاح کنوانسیون مسئولیت ۱۹۶۹، اشارات به عمل آمده به دولت های متعاهد در این کنوانسیون به منزله اشاره به دولت های متعاهد به آن پروتکل خواهد بود.
مقررات نهایی
ماده ۱۲
امضاء، تصویب، پذیرش، تأیید و الحاق

• این پروتکل از تاریخ ۱۵ ژانویه ۱۹۹۳ میلادی برابر با ۲۵/۱۰/۱۳۷۵ هجری شمسی لغایت ۱۴ ژانویه ۱۹۹۴ میلادی برابر با ۲۴/۱۰/۱۳۷۳ هجری شمسی برای امضاء توسط تمامی دولت ها مفتوح می باشد.

• ضمن رعایت بند (۴)، هر دولت می تواند به طرق ذیل به این پروتکل متعهد گردد:

الف- امضاء به شرط تصویب، پذیرش یا تأیید و متعاقب آن، تصویب، پذیرش یا تأیید؛ یا
ب- الحاق.

• تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق با تودیع یک سند رسمی بدین مضمون نزد دبیر کل سازمان اعتبار خواهد یافت.

• هر یک از دولت های متعاهد به کنوانسیون بین المللی تأسیس صندوق بین المللی برای جبران خسارت آلودگی نفتی (۱۹۷۱)، که از این پس با عنوان کنوانسیون صندوق ۱۹۷۱ بدان اشاره خواهد شد، فقط در صورتی می تواند این پروتکل را مورد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق قرار دهد که در همان زمان پروتکل ۱۹۹۲ جهت اصلاح کنوانسیون مزبور را نیز مورد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق قرار دهد، مگر آن که انصراف خود را از کنوانسیون صندوق ۱۹۷۱، از تاریخ لازم الاجراء شدن این پروتکل برای آن دولت اعلام دارد.

• دولتی که به این پروتکل متعاهد است ولی از طرف های متعاهد کنوانسیون مسئولیت (۱۹۶۹) نمی باشد، در روابط خود با سایر دولت های متعاهد به این پروتکل، مقید به مفاد کنوانسیون مسئولیت (۱۹۶۹) اصلاح شده توسط این پروتکل می باشد ولی در رابطه با دولت های متعاهد به کنوانسیون (۱۹۶۹) مقید به مفاد کنوانسیون مسئولیت (۱۹۶۰) نیست.

• هر سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق که پس از لازم الاجراء شدن هر گونه اصلاحیه وارد بر کنوانسیون مسئولیت (۱۹۶۹) اصلاح شده توسط این پروتکل، تودیع گردد، شامل کنوانسیون اصلاح شده توسط این پروتکل و اصلاحیه مزبور خواهد بود.

ماده ۱۳
لازم الاجراء شدن

• این پروتکل ۱۲ ماه پس از تاریخی که در آن ۱۰ دولت، شامل چهار دولت که ظرفیت ناخالص ناوگان نفت کش آن ها دستِ کم یک میلیون واحد است، اسناد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود را نزد دبیر کل سازمان تودیع نمایند، لازم الاجراء خواهد شد.

• با این حال، هر یک از دولت های متعاهد کنوانسیون صندوق (۱۹۷۱) می تواند در زمان تودیع سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود به این پروتکل، اعلام نماید که سند مزبور برای منظور این ماده تا انقضاء مهلت شش ماهه مذکور در ماده (۳۱) پروتکل ۱۹۹۲ جهت اصلاح کنوانسیون صندوق ۱۹۷۱، فاقد اثر می باشد. دولتی که به این کنوانسیون صندوق ۱۹۷۱ متعاهد نیست اما سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود را به پروتکل ۱۹۹۲ جهت اصلاح کنوانسیون صندوق ۱۹۷۱ تودیع می نماید نیز می تواند در همین زمان اعلامیه ای را مطابق با این بند صادر نماید.

• هر دولتی که اعلامیه ای را مطابق با بند قبل صادر نموده است می تواند در هر زمان با دادن اطلاعیه ای خطاب به دبیر کل سازمان، آن را پس بگیرد. پس گرفتن اعلامیه، از تاریخ دریافت اطلاعیه مؤثر خواهد بود، مشروط بر آن که در این تاریخ، دولت مزبور سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود را به این پروتکل تودیع نموده باشد.

• برای هر دولتی که پس از تأمین شرایط مندرج در بند (۱) جهت لازم الاجراء شدن، این پروتکل را مورد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق قرار می دهد، این پروتکل ۱۲ ماه پس از تاریخ تودیع سند مربوطه توسط این دولت لازم الاجراء خواهد گردید.

ماده ۱۴
بازنگری و اصلاح

• سازمان می تواند به منظور بازنگری یا اصلاح کنوانسیون مسئولیت ۱۹۹۲ اقدام به تشکیل یک کنفرانس نماید.

• سازمان بنا به درخواست حداقل یک سوم از دولت های متعاهد، کنفرانسی از دولت های متعاهد را به منظور بازنگری یا اصلاح کنوانسیون مسئولیت ۱۹۹۲ برگزار خواهد نمود.

ماده ۱۵
اصلاح مقادیر سقف مسئولیت

• بنا به درخواست حداقل یک چهارم از دولت های متعاهد، هر گونه پیشنهادی برای اصلاح مقادیر سقف مسئولیت وضع شده در بند (۱) ماده (۵) کنوانسیون مسئولیت ۱۹۶۹ اصلاح شده توسط این پروتکل، توسط دبیر کل به تمامی اعضاء سازمان و کلیه دولت های متعاهد ابلاغ خواهد شد.

• هر گونه اصلاحیه ای که به صورت فوق پیشنهاد و ابلاغ می گردد باید حداقل شش ماه پس از تاریخ ابلاغ، به کار گروه (کمیته) حقوقی جهت بررسی تسلیم گردد.

• کلیه دولتهای متعاهد کنوانسیون مسئولیت ۱۹۶۹ اصلاح شده توسط این پروتکل، اعم از آن که اعضای سازمان باشند یا نباشند، از حق مشارکت در جلسات بررسی و تصویب اصلاحات توسط کارگروه (کمیته) حقوقی برخوردار هستند.

• اصلاحات با رأی موافق اکثریت دو سوم دولت های متعاهد حاضر و رأی دهنده در کارگروه (کمیته) حقوقی گسترش یافته طبق بند (۳) به تصویب می رسد، مشروط بر این که دستِ کم نیمی از دولت های متعاهد در زمان رأی حاضر باشند.

• کارگروه (کمیته) حقوقی، هنگام کار بر روی پیشنهاد اصلاح مقادیر سقف مسئولیت باید تجارب حاصل از سوانح و به ویژه میزان خسارت حاصل از آن ها، تغییرات ارزش های پولی و اثر اصلاحیه پیشنهادی بر هزینه بیمه را مورد توجه قرار دهد. این کارگروه (کمیته) همچنین باید رابطه میان سقف های مسئولیت در بند (۱) ماده (۵) کنوانسیون مسئولیت ۱۹۶۹ اصلاح شده توسط این پروتکل و سقف های مسئولیت در بند (۴) ماده (۴) کنوانسیون بین المللی تأسیس صندوق بین المللی برای جبران خسارت آلودگی نفتی ۱۹۹۲ را در نظر بگیرد.

• الف- هیچ گونه اصلاحیه ای در رابطه با مقادیر سقف مسئولیت طبق این ماده را نمی توان قبل از ۱۵ ژوئیه ۱۹۹۸ و همچنین پیش از انقضاء مدت پنج سال از تاریخ لازم الاجراء شدن اصلاحیه قبلی مطابق با این ماده، مورد بررسی قرار داد. هیچ گونه اصلاحیه ای به موجب این ماده قبل از لازم الاجراء شدن این پروتکل قابل بررسی نیست.

ب- هیچ یک از سقف های مسئولیت را نمی توان به میزانی افزایش داد که از مقدار سقف وضع شده در کنوانسیون مسئولیت ۱۹۶۹، اصلاح شده توسط این پروتکل به علاوه شش درصد (۶%) در سال که از ۱۵ ژانویه ۱۹۹۳ به صورت مرکب محاسبه می گردد تجاوز نماید.
ج- هیچ یک از سقف های مسئولیت را نمی توان به میزانی افزایش داد که از مقدار سقف وضع شده در کنوانسیون های ۱۹۶۹ اصلاح شده توسط این پروتکل ضرب در سه تجاوز نماید.

• هر گونه اصلاحاتی که طبق بند (۴) به تصویب می رسد باید توسط سازمان به تمامی دولت های متعاهد ابلاغ گردد. اصلاحات مورد نظر پس از انقضاء مدت ۱۸ ماه از تاریخ ابلاغ، پذیرفته شده تلقی خواهد شد مگر آن که ظرف این مدت، دستِ کم یک چهارم دولت هایی که در زمان تصویب اصلاحات توسط کارگروه (کمیته) حقوقی، جزو دولت های متعاهد محسوب می شده اند، به سازمان اعلام نمایند که اصلاحات را نمی پذیرند، که در این صورت، اصلاحیه مردود شمرده شده، بلااثر خواهد بود.