۲-۲-۱۱-۱- مفردات ۳۳
۲-۲-۱۱-۲- باده به وجوه مختلف ۳۴
۲-۲-۱۱-۳- رند و قلندر ۳۴
۲-۲-۱۱-۴- نقش ۳۵
۲-۲-۱۱-۵- ترکیبات خاص ۳۵
۲-۲-۱۱-۶- تلفیق جمله ۳۵
۲-۲-۱۱-۷- پیشوای یک سبک ۳۶
۲-۲-۱۱-۸- غزل ناب ۳۶
۲-۲-۱۲-نسخ اشعار حافظ ۳۶
فصل سوم: مقام توکل و حال رضا در عرفان و تصوّف ایران
۳-۱-مقدمه ۳۹
۳-۲- مقام توکل و حال رضا در عرفان و تصوّف ایران ۴۲
۳-۲-۱- معنای لغوی توکّل ۴۲
۳-۲-۲- معانی اصطلاحی توکل ۴۲
۳-۲-۳-معنای لغوی و اصطلاحی رضا ۴۶
۳-۲-۲-۱- توکل و رضا در منازل السائرین خواجه عبدالله انصاری ۴۷
۳-۲-۲-۱-۱- التوکل ۴۷
۳-۲-۲-۱-۲- الرضا ۴۹
۳-۲-۲-۲- مقام توکل و رضا در رساله قشیریه ۵۱
۳-۲-۲-۲-۱-توکل ۵۱
۳-۲-۲-۳-۲- رضا ۵۴
۳-۲-۲-۴- توکل و رضا در الاصول العشره ی نجم کبری ۵۶
۳-۲-۲-۴-۱-توکّل ۵۶
۳-۲-۲-۴-۲-رضا ۵۸
۳-۲-۲-۵- توکّل و رضا در عوارف المعارف سهروردی ۵۹
۳-۲-۲-۵-۱- توکّل در عوارف المعارف سهروردی ۵۹
۳-۲-۲-۵-۲- رضا در عوارف المعارف سهروردی ۵۹
فصل چهارم: بررسی تطبیقی توکل و رضا در مثنوی معنوی و دیوان حافظ
۴-۱- مقام توکل در مثنوی معنوی ۶۱
۴-۱-۱- ترجیح توکل بر جهد ۶۲
۴-۱-۲- ترجیح جهد بر توکّل ۶۶
۴-۱-۳- اقتران توکل و تسلیم ۷۴
۴-۲- مقام رضا در مثنوی معنوی ۷۵
۴-۲-۱- رضا در معنی ثبات احوال عرفانی ۷۵
۴-۲-۲-استقبال مکروهات و مصائب ۷۶
۴-۳-رضا و توکل در دیوان حافظ شیرازی ۷۶
۴-۳-۱- اقسامِ معانی رضا در دیوان حافظ شیرازی ۷۶
۴-۳-۱-۱- دشنام دوستی= رضای معشوق ۷۶
۴-۳-۱-۲- رضای تؤام با شکوه عاشق (=حافظ) ۷۷
۴-۳-۱-۳- رضا به انعامِ معشوق ۷۷
۴-۳-۱-۴- رضا به قسمت ازلی(=رضای جبرگونه) ۷۷
۴-۳-۱-۵- ارتباط لازم و ملزومی ارادت و رضا ۸۰
۴-۳-۱-۶- رضا به قضای الهی ۸۰
۴-۳-۱-۷-ترک اعتراض و شکوه ۸۸
۴-۳-۱-۹-اطاعت مطلق لازمه مقام رضا ۹۲
۴-۳-۱-۱۲-تفویض امور به حق تعالی ۹۷
۴-۳-۱-۱۳-ارتباط لازم و ملزومی رضا و سوگند ازلی ۹۹
۴-۳-۱-۱۴-رضا و خشنودی حق تعالی ۹۹
۴-۳-۱-۱۵-نظر عاطفت و محبّت ۱۰۰
۴-۳-۱-۱۶-عدم التفات به احوال و مقامات ۱۰۰
۴-۳-۲- توکل در دیوان حافظ شیرازی ۱۰۰
۴-۳-۲-۱-رابطه لازم و ملزومی توکّل و کفایت رزق دنیوی ۱۰۰
۴-۳-۲-۲-خَرقِ حجبِ نورانی ۱۰۲
فصل پنجم: نتیجه گیری و پیشنهادها
۵-۱- نتیجه گیری ۱۰۸
۵-۲- پیشنهادها ۱۱۲
منابع و مآخذ ۱۱۳
۱-قرآن کریم. ۱۱۳
چکیده
این پژوهش با عنوان « بررسی و مقایسه توکل و رضا در دیوان حافظ و مثنوی مولوی(ج۲-۱) » به بررسی تطبیقی تحلیلی مقام توکل و رضا در مثنوی معنوی و دیوان حافظ می پردازد. پژوهشگر در آغاز به جایگاه توکل و رضا در عرفان و تصوف ایران پرداخته و معنای لغوی و اصطلاحی توکل و رضا را بازگو نموده و سپس به شرح این دو مقام از چهارکتب معتبر تصوّف پرداخته که عبارت اند از : منازل السائرین خواجه عبدالله انصاری، رساله قشیریه ، الاصول العشره نجم کبری و عوارف المعارف سهروردی. در ادامه پژوهشگر به استخراج معانی متعدد توکل و رضا در مثنوی و دیوان حافظ پرداخته که مقام توکّل در مثنوی شامل سه مبحث ترجیح توکل بر جهد، ترجیح جهد بر توکّل و اقتران توکل و تسلیم می باشد. مقام رضا در مثنوی معنوی هم به دو معنی ثبات احوال عرفانی و استقبال مکروهات استعمال شده است.امّا رضا در دیوان حافظ دارای ۱۶ معنی بوده که به ترتیب عبارت اند از : دشنام دوستی، رضای معشوق رضای تؤام با شکوه عاشق ، رضا به انعامِ معشوق ، رضا به قسمت ازل، ارتباط لازم و ملزومی ارادت و رضا، رضا به قضای الهی ، ترک اعتراض و شکوه ،ارتباط لازم و ملزومی درد عشق و رضا ،اطاعت مطلق لازمه مقام رضا ،تحمّل جور و جفای معشوق ، ارتباط لازم و ملزومی تسلیم و رضا ،تفویض امور به حق تعالی ،ارتباط لازم و ملزومی رضا و سوگند ازلی،رضا و خشنودی حق تعالی ،نظر عاطفت و محبّت،عدم التفات به احوال و مقامات. توکل در دیوان حافظ دو مورد استعمال شده که یکی نشان دهنده رابطه لازم و ملزومی توکّل و کفایت رزق دنیوی است و دیگری کاشف از خرقِ حجبِ نورانی.
کلیدواژه ها : مولوی ، حافظ ، توکل ، رضا ، بررسی تطبیقی.
مقدمه
توکل و رضا دو مقام از مقامات عرفانی هستند که در تصوّف اسلامی و کتب صوفیه بسیار مورد توجه قرار گرفته اند و عرفا و صوفیه در آثار خویش بابی مجزّا را به این دو مقام اختصاص داده اند و حکایات مرتبط با این دو مقام را که کاشف از کرامات و ریاضات صوفیه است در این ابواب گنجانده اند. مولوی و حافظ هم که یکی صوفی و دیگر صوفی مشرب است در آثار خویش-مثنوی و دیوان حافظ- به تبیین و تشریح این دو مقام از منظر قرآنی، روایی ، عرفانی و کلامی پرداخته اند که در مثنوی مبحث توکل و رضا که مباحثی عرفانی هستند با دو مبحث کلامی جبر و اختیار ارتباط یافته اند و حافظ در دیوان خویش به توکل با از منظر قرآنی آن نگریسته است.
در مثنوی معنوی توکل بسامد گسترده ای داشته است . مولوی ، حکایاتی در معنی توکّل به معنای اسباب و جهد دارد ، البته کارآیی اسباب به معنی عزل مسبب الأسباب نیست. همین ابزار و آلات و اعضا و جوارحی که خداوند برای انسان قرار داده است ، بی زبان ، مراد او را در استفاده از آن ها بیان می دارد .
اگرچه اغلب نیازهای انسان با توسل به همین اسباب دنیوی مرتفع می شود ، مولوی بر اساس اعتقادات کلام اشعری ، این نکته را نیز متذکر می شود که قدرت حق ، از برگرداندن جریان اسباب ، ناتوان نیست و هرگاه بخواهد می تواند اثر اسباب را محو سازد.
مولوی در باب توکّل در دو موضع از مثنوی بطور مفصل به بحث توکل پرداخته و در باقی مواضع به اجمال از آن گذشته است. دو بحث مفصل مولوی در باب توکل ، در صورت و محتوا قریب الافق است. نخست در دفتر اول بیت (۹۰۸) به بعد گفت و گویی میان شیر و نخچیران ترتیب می دهد و باریک ترین نکات را به نحو هنرمندانه ای از زبان حیوانات بیان می دارد. چیرگی و شیوایی بیان مولوی در این بحث ، حقّاً که اعجاب انگیز است. دوم در دفتر پنجم بیت (۲۳۸۰) به بعد که گفت و گویی میان خر و روباه بر می سازد و دقایق شگفت انگیزی در باب توکل و نسبتِ آن با سعی و تلاش بنده از زبان آن دو حیوان بازگو می کند. و البته مولوی نقدهایی را به متوکلان زمان خود از زبان شخصیت های داستانی وارد ساخته است ولی مقام رضا بسامد اندکی داشته است زیرا رضا عموماً با تسلیم گره می خورد و سلوک عرفانی مولوی سلوکی است بر پایه اختیار انسانی و نه جبر مطلق. به عکس مثنوی در دیوان حافظ رضا بازتاب وسیعی داشته است چرا که خواجه نگرشی رضای تؤام با تسلیم جبرگرایانه است امّا توکّل در دیوان او چندان بازتابی نداشته است .
توکّل و رضا در اشعار این دو شاعر در معانی متعدد و متنوعی استعمال شده اند و در بعض موارد این معانی با هم اشتراک دارند که حاکی از نگرش عرفانی یکسان دو شاعر به این دو مقوله است و در بعض موارد با هم تفاوت دارند که این تفاوت ها در حقیقت ناشی از نگرش ممتازِ عرفانی این دو شاعر به دو مقوله توکل و رضا می باشد.در کُل نگرش مولوی در باب رضا و توکل در حقیقت دنباله مباحثی است که طیّ قرون و اعصار طولانی در میان سلسله های تصوف استمرار داشته است امّا نگرش حافظ به این دو مقوله نگرشی شخصی و فردی است که با تصوّف و عرفانِ پیش ازو چندان ارتباطی ندارد.
پیشینه ی عمده ی پژوهش حاضر کتاب های عرفانی است که در زمینه ی مقامات و حالات عرفانی نگاشته شده اند.
یافتن اشعار مبتنی بر رضا و توکّل در اشعار این دو شاعر که از بزرگان ادب فارسی هستند بررسی و نقد و کاربردشان در زمان ها و مکان های گوناگون دید و نگرش غالب مخاطبان را نسبت به این دو مقام عرفانی تغییر می دهد به این معنی که توکّل به هیچ وجه منافی با جهد و کوشش و توسّل به اسباب طبیعی دنیایی نیست بلکه آن جا که انسان اسباب را دربرآوردن حاجات و اعطای رزق مؤثر حقیقی بداند ، در توکّلش خدشه وار می گردد و آن جا که سالک در مقام شکوه به حق و نه شکوه از حق برآید در مقام رضای او هیچ گونه خللی واردنمی گردد.
دراین پ‍‍ژوهش که در پنح فصل تهیه وتنظیم شده است برای دستیابی بهتر ومفید تربه اطلاعات ازروش اسنادی وکتابخانه ای استفاده شده است وپژوهشگربامراجعه به منابع ومآخذ نوشتاری اعم از کتاب ومقاله که شامل ابیاتی از مثنوی ودیوان حافظ که دربرگیرنده ی دومقام توکل ورضامی باشندوهمچنین با مراجعه به کتابهای عرفانی که درزمینه مقامات وحالات عرفانی نگاشته شده اند؛اطلاعات وداده های موردنیاز راجمع آوری نموده است .

برای دانلود متن کامل پایان نامه به سایت fotka.ir مراجعه نمایید.